TOPRAK ZAMANDI

Panjur deliklerinden güneş elini uzatıp dokunuyor , uçuşan tozların arasından karanlıktaki yatağımın buz gibi soğuk tarafına. Buram buram isyan kokan odama renk katmaya çalıştığı belli. Bilmediği: Benim artık renkten, güneşten, getirdiği günden ve beraberindeki ümitlerden yana şüphem, daha da acısı korkum var. Bu nedenle, üstüme doğru gelen parlak lekelere dokunsam yanacakmışım gibi geliyor. Bir mum gibi ağır ağır, ya da bir kibrit gibi geri dönüşü mümkün olmadan... Elim bu sefer güçlü değil, risk alıp kaybetmek, yanmak istemiyorum. En iyisi parlak noktalar yatakta ilerledikçe biraz öteye gitmek, bir başka deyişle kaçmak gerek. Ta ki sen, kendin, panjurları, hatta camları ardına kadar açana dek.