TOPRAK ZAMANDI

Uzun mutluluktu benimkisi, sonunda eşiğin birinde kalacağımı biliyordum.

Dokunuşlarımın acıtacağını tahmin etmiyordum. Sözlerim acıtır genellikle bana kötü davrananları. Daha önce yumruğumu hiç kullanmamıştım böylesine basit bir olayda. Kanın nasıl aktığını bilmezdim. Fışkırışı daha da heyecanlandırmıştı beni. Öfkem neleri gösteriyordu bana. İçimden kopan ateş taneleri çarpıyordu parmaklarımla. Haksızlıktı ilk fiskeyi attıran. Çarpışmanın verdiği zevk güçlendirdi omzumdaki kasları. Ciğerlerim kapanmıştı oksijene. Yalnızca nefret vardı her hücresini dolduran.

Çığlıklar… koridor duvarlarından sekip karışıyordu ten sürtüşmelerine. Parmaklarımdaki metalin sıcaklığı yorulduğumu anlatıyordu. Vücudumun yavaş yavaş soğuduğunu… Işıldayan metal donmuştu. Damlaların oluşturduğu göletler çevremde… Gözlerim her yerde kırmızıyı görüyordu.

Durdum.

         Geliyordu. Hasretti.

Yokluğunun ayaklanmasıydı zihnimde. Bitiyordum.

Doğuşum devrimlerde…

    İnsanoğlu var olduğundan beri birbirleriyle ya da çevresiyle sürekli iletişim halinde. Ve olmak da zorunda. Çünkü hayatın yükünü tek başına kaldıramaz insan. Yanında ona destek olacak, yardım edecek, gerektiğinde seninle gülüp seninle ağlayacak kişileri ister insan. Bu kişilere tek kelime ile "DOST" denmiş zamanında. Şimdilerde eski insanlarımızın tabiriyle "Nerede o eski dostluklar?". Nerede birbiri için canını dahi verebilecek dostlar? Şimdi yoklar. Neden mi? Ben söyleyeyim size. İnsanlar kaptırmışlar kendilerini bir iş, bir sosyalleşme ve bir sevgili muhabbetine. Ben bunların hiç birine karşı değilim. Yanlış anlamayın. Sonuçta bunlar günümüz dünyasının gerektirdikleri. Ben sadece insanların önemine göre sıralama yapması gerektiğini savunuyorum. Ve bence ilk sırada dostların olmalıdır. Çünkü kendini işe çok kaptırırsan, başarılı olabilirsin, iyi bir konumda olabilirsin, iyi de para kazanıp rahat içinde yaşayabilirsin belki. Ama çevrende değer verdiğin ve değer gördüğün çok az insan olur. Kendini sosyalleşme işine kaptırıp kişiliğinden vazgeçersen de çok arkadaşın olur ama karşılıklı oturup da konuşabileceğin, seni ciddiye alan dost gibi dostun olmaz. En kötüsü de sevgili. Bir anda her şeyin olur, hayatının temeli olur. Bütün hayaller, istekler, arzular  "O" temelli olur, zaman onunla aksın, geleceğim "O" olsun istersin. Her zaman yanımda olacak, arkamda olacak, geleceğim dediğin insan birdenbire hayatından çıkıverir. Meydanın ortasında çırılçıplak kalmışcasına hissedersin. Yalnız, çaresiz, utanmış, eksik... Telaşlısındır ama kıpırdayamazsın, elinden bir şey gelmez. Kim kurtaracak şimdi seni? Sahi, dostlarına ne oldu? İhtiyacın var onlara, değil mi? Ama aramaya yüzün yok. Yaa işte şimdi neden en kötüsü olduğunu anladınız mı? Dost, bu sebeplerden dolayı hayatınızın önceliklerinden biri olmalı. Arayıp sorun halini hatrını. Değer verin ki değer görün. Ne yaparsınız yapın, gerçek dostlarınızı asla kaybetmeyin.

Yine yağmurlu bir gündü

Çığlık çığlık sustum yine,

İçimden haykırdım..
Sonra kendi kendime kızdım
İçimden vurdum kırdım..
Niye bekledin? Neyi bekledin? Düşündüm durdum..
Sonra yine ağlayarak sustum,
Cama uzandı bakışlarım
Baktım baktım..
Seni dinledim her damlada,fısıltılarla geldin
Ama yaklaştıkça silindi bulutlu gözlerin.
Kayboldu artık bakışların da,
Eskisi gibi kolay gelmiyor artık aklıma..
Ama her geldiğinde,hala bir sızı var yüreğimin tam ortasında
Boğazıma kadar çıkan,orada düğümlenen bir sızı..
Ben yine o sızıyla uyandım bu sabah,
Yine o sızıyı yazdım bugün camlara
Ve..yine sen yoktun !
O an anladım ki,
Sen bende koca bir “SUS”tun…

Perdenin deliğinden sızan ışık doğruca gözlerine çarpıyordu. Odanın sıcaklığı kuşluk vaktinin göstergesiydi. Ezan çoktan okunmuş, cenaze defni tamamlanmıştı. Köyün en yaşlısı Ahmet emmi sonunda toprağına kavuşmuştu. Günlerdir sayıklıyordu beni köyüme gömün diye.  Yine yetişemedi son yolculuğa. Babasının vefatından beri bütün cenaze merasimlerini kaçırmıştı Rıza, annesininki dahil.

Yatağından kalktı. Askıdaki sekiz köşeli kasketle selamlaşıp çıktı tek göz evinden. Her öğlen çan seslerinin işaretiyle ağıla giden Rıza bu sabah alışık olduğu o tınıyı duyamadı. Olağan dışı bir durumun olduğu açıktı ama o sorun neydi? Başını iki yana da yavaşça çevirdi, duyamadı. Belki de rüzgâr taşımıştı sesleri başka köylere. Evinden dış tuvalete bağlı ipe tutunup yürüdü. On beşinci adımdan sonra işittiği dağ suyunun şırıltısı da yoktu.  Neler oluyordu? Doğa, Rıza’ya küsmüş müydü? Yaşamına tat olan renkleri ondan almıştı da sıra derenin, çanların seslerine mi gelmişti?

Sonra çarenin adresi kayboldu. Yepyeni zorluklar kapısına yaslandı. Gönül gözü görmeye devam ediyordu…

Yeni yetisi: İnanç Kulağı.

Evvela arkadaşım olan insan,

Sonra yüreğimde yanan.

Saman alevi olmayan,

Kor kor yanan.

İçimi ısıtan insan.

Yanaklarımdaki çukurları derinleştiren,

Gözümü bulutlandıran.

Soluduğum hava olan insan.

Her hücreme teshir eden,

Aklımdan çıkmayan,

Dilimden düşmeyen,

Hayalim olan,

Hayallerimiz olan insan.

Geleceğim dediğim o insan.

Ya da bendim böyle sanan.

Sendin kandıran.

Nefesim gitti budur korkutan.

Şimdi yanar yüreğim acıdan.

Anılardır  yaramı dağlayan.

Göz yaşlarımdır yangını söndürmek için akan.

Tek tesellim: "derstir" bu yaşanan.

Yetmese de, budur umut veren.

Nasıl gülsün ki somurtan?

Zaman hazan,

Toprak zaman,

Zaman unutturan,

Seni...

Beni...

    İyi kilerim…

 En ummadığım anda kavuştum sevgine. Gerçeğimi fark ettim. Kaybolan insan saçmalar ya, benim saçmalığımın bozucusu oldun sen. Karmaşamdan kurtardın. Bir yudum suya muhtaç güvercine oluk oluk akıttın mutluluğu. Gözlerinde tanıdım iç gülümsemesinin nasıl olduğunu. Yaşam heyecanımı alevlendirdin körük gibi. İpince sesinle tatlı birliğimizden kocaman ısırık aldın. Kimi zaman bulutlandırdın gözlerimi, duyguyu hissetmekten çok işlemeyi öğrettin pamuk kumaşlı tene. Bal dudaklarınla dokundun, gamzelere. Bazen derin bir nefesti “Seni Seviyorum” demek. İç’lere dalmak ve can suyu…

 Yaşadığım en heyecanlı anların alarmıydı elimi tutuşun. Günlerce haykırabilirim doğrularımı. Buselerinin yakamozu kıskandırdığını kanıtlayabilirim. Güllerin seninle açtığını anlatabilirim doğa anaya sıkılmadan. En gerçeğimi paylaşabilirim bedenimle, bütün hislerimin tek noktadan yükselişini.

 Mutluluğuma kucak açan Şirin Gülüşlüm, En Kıymetlim…

 Uzaklığın kadar yakınım sana. Kabullendiğin her doğru kadar da eleştirel. Bana en anlamlı ikinci “evet” i söyleyene kadar tıkırdayacak bedenim. Hiçbir mesafe giremesin aramıza.

 Seni göremediğin kadar çok seviyorum!

                                                                                                                                        Ümit'in.

    1972 Ankara'sının soğuk kış günlerinden biri... 5 yaşındaki küçük İbrahim için sıradan bir gün değildi. babası daha çok para kazanmak ve onları zar zor ayakta duran evlerinden kurtarmak için İbrahim ile annesi Suzan Hanımı yalnız bırakıp Almanya' ya gitti o gün. Bir yıl boyunca babası düzenli olarak  para gönderir. Ayrıca Suzan Hanım bir tekstil fabrikasında çalışmaktadır. İbrahim ise çocukluğunu doyasıya yaşıyordur bu sırada. Bir yılın sonunda babası olan iletişimleri yavaş yavaş seyrekleşir. Dolayısıyla para da aksamaya başlar. Suzan Hanımda da sıkıntılar başlar. Her ne kadar belli etmemeye çalışsa da İbrahim zeki çocuktur anlar neler olduğunu. Çocuk aklınla destek olmak ister yorgun annesine. Ayakkabı boyamaya başlar sokaklarda 73'ün kışında. Küçük bir miktar para geçse de, avcuna doldurup annesine "Al anneciğim bunlar senin." dediği andaki mutluluğunu ve gururunu görmeniz lazım. Annesi karşı çıksa da İbrahim'in ne kadar inatçı olduğunu bilir, bir şey diyemez. Soğuk fırtınalar her gün biraz daha azgınlaşırken İbrahim'in çalışma hırsı da artar. Neredeyse bütün Ankarayı gezer müşteri bulmak için, üşüyerek ve titreyerek ama gururuyla. En çok müşteriyi de ünlü Hasan ustanın lokantasının önünde bulur. E ünlü dedik ya, her gün taşar o lokanta. Bir kazan çorba biter her gün. Bir gün yine üşüye üşüye bütün şehri dolaştıktan sonra eve geldiğinde annesini yatakta görür. Şaşırır. Çünkü genellikle akşam gelir annesi eve. Sabah iş kazası geçirdiğini ve artık çalışamayacağını anlatır, dili döndüğünce. İbrahim üzülür üzülmesine ama omzundaki yükün biraz daha artması onu birden olgunlaştırmıştır. Kendinden de emindir "Ben ikimize de bakarım." derken. Verdiği sözü tutmak için de artık daha çok çalışıyordu. Sabah güneş saçlarını göstermeye başladığından akşam güneşi yeryüzünü aydınlatana kadar...  Hem de Ankara'nın ayazında... Üzerindeki ince ceket de ısıtmaya yetmiyordu, inancı, anne sevgisi ve onu saran, dibe çeken sorumluluğu ısıtıyordu onu. Boyalı elleri işini sadece alışkanlıkla yapıyordu. Yoksa ellerini hissetmiyordu. Bir gün yine Hasan ustanın lokantasının önüne tezgah açmıştı. O gün de hava dondurucu, kar kıyamet. Hasan usta içeriden İbrahim'i görür ve içeriye çağırır. Biraz ısınması için otutturur ve sohbet eder. Soruları ardı ardına sıraladı Hasan usta:

   -İşler nasıl?

   -İdare eder usta. Buna da şükür.

   -Okula gitmiyor musun?

   -Gitmiyorum usta. Hem küçüğüm hem de çalışmam lazım. Anneme bakacağıma dair söz verdim.

   -Baban yok mu evlat, böyle soğukta geziniyorsun?

   -Var da...(Titreyen derin bir nefesten sonra) Gitti usta Almanya'ya, dönmedi. Bırak yüzünü görmeyi iki satır mektubunu bile görmüyoruz.

   İbrahim'in yüzündeki masumluk ve onun anlattıkları ustayı etkilemişti. Ayakkabısını boyatıp fazla para verdi. Bir tas da çorba içirdi, çıkarken lokantadan ekledi hemen:"Bir tas çorba borcum olsun usta.".Her gün bu böyle tekrarlandı.  İki üç hafta sonunda usta, İbrahim'i yanına çırak olarak aldı.  Nedeni bilinmez, usta çok güvenir, çok sever İbrahim'i.  O da ustasını utandırmamak için var gücüyle çalışır. Daha fazla da para kazanıyordu artık, ayrıca üşümüyordu da. Yıllar yılı bu böyle devam eder. İbrahim artık yirmili yaşlarına gelmiş ve lokantada işin ehli olmuştur. Çevresinde de çok sevilen bir kişi olmuş, lokantanın ününe de ün katmıştır. Artık en az üç kazan çorba satılıyordu. Ustası mutfak işini de öğretmişti İbrahim'e, yemekleri de yapabiliyordu artık. Lokantada sağ koluydu ustanın. Usta her gün uzaktan İbrahim'i izler, gülümser ve kafa sallardı. Sanki bir şeyler planlıyordu. Planlıyormuş da aslında. Kimsesi olmadığından İbrahim'i oğlu olarak görmüş. Yine böyle uzaktan izlerken birden yere düşer Hasan usta. Hastaneye götürüldüğünde beyin kanaması geçirdiği anlaşılır. Felç olmuştu. Yalnız başına bir şey yapması mümkün değildi artık. İbrahim işlerin başına geçer, içinde burukluk olsa da. İşleri daha da iyileştirir. Annesi oğluyla gurur duyar, verdiği sözü tuttuğu için, öper İbrahim'i yanaklarından. Yaşlandığından sesi çok çıkmazdı. Bu yüzden oğlunun kulağına fısıldar:" oğul sağ ol, sayende bugünlere kadar yaşayabildik refah içinde. Huzur içinde uyumam için senin vefa borcunu da ödediğini görmem lazım.".  İbrahim ne demek istediğini çok iyi anlar . Ertesi gün lokantayı kapattıktan sonra ustasını görmeye gider elinde bir kapla. İbrahim'in ustasına yardım etmesi için gönderdiği çocuk açar kapıyı. Ustası yattığı yerden yapabildiği tek şeyi yapar: neşeli ve gür sesiyle karşılar onu. Biraz sohbet ederler işler hakkında. Ustası  "Niye geldin? Niye annenin yanında değilsin?" diye sorduğunda İbrahim düşünmeden cevaplar: "Bir tas çorba borcumu ödemeye."

   İnsanlar iyilik yapmaktan korkmamalı, iyiliğimin bana faydası olacak mı diye düşünmemeli. Ama bir yıl sonra, ama 10 yıl sonra o iyiliğiniz size dönecektir, emin olun. Dünyanın yarıdan fazlası deniz, iyilik yapıp denize atmanız için yaratılmış gibi.

Evrenin, bu büyük oyunun, yaratıcısı her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüp yaratmış. Kadınlar da ince elenip sık dokunulmuş bir başyapıt. Kimi inanışlara göre bir ceza , kimileri için ödül. Hatta bazıları için tanrıdır kadın. Her ne olursa olsun, onlarsız dünya olmayacağını düşünen yaratıcı da insanın en üst modelini, dünyanın en güzel ve en kutsal varlığını göndermiş yeryüzüne, Adem'in yanına. Adem'i ilk olarak göndermiş ki dünya Havva'ya layık mı, bir kontrol etsin diye. Bu yüzden kutsaldır kadın, dünya onların ayaklarının altına serildiği için. Sadece bunun için değil tabii ki. Bir kadındır sizin bütün hayatınızı değiştirebilecek. Peki kim mi bu? İlk olarak annelerden başlayalım. Dünyaya küçücük, savunmasız gelmişken ve hava ciğerlerinizi yakarken, daha burnunuzun ucunu görmüyorken annenizin kokusu sarar sizi, kalın bir zırh gibi. Kolları kalkan olur önünüzde, korur sizi. Sevgisi ve öpüşü küçük bedeninizi ısıtır. Anlarsınız ki dünyadaki koruyucu meleğiniz. İşte bu yüzden vazgeçemezsiniz onlardan. Belki de bu yüzden bütün eziyetlerimiz onlaradır, kim bilir? Gerçek şu ki: Onlar olmasa belki de bu yazıyı kimse okumuyordu. Gelelim ikinciye: hayat arkadaşınıza. Kim size onun sesini duyduğunuzda, kokusunu ciğerlerinize doldurduğunuzda, teni teninize değdiğinde, hele ki sarılıp öptüğünüzde sizde uyandırdığı heyecanı, tarifsiz telaşı yaşatabilir? Ben cevap vereyim: Hiç kimse. Peki sadece bizim hayatımızı mı değiştirebiliyorlar? Evet cevabını verip de kadınları hafife almayalım lütfen. Dünyayı, tarihin akışını değiştirebilecek güçleri vardır. Küçük bir örnek: Hürrem Sultan. Kadınlar yüzünden nice savaşlar, barışlar yapılmış, nice devletler yıkılıp kurulmuş ve dünya bugünkü halini almış. "Yok artık." deyip şu soruyu ekleyebilirsiniz: Ama yine de savaş kahramanları, dünya liderleri ya da bilim adamları erkek. Hatta şairler bile... Neden bu alanlarda yoklar?... Yoklar mı? İnternet önünüzde değil mi? Açıp bakın bakalım kaç tane kadın kahraman, lider ve bilimkadını var. Şunu da söylemek isterim: Şairler ise kadınlar olmadan bir hiçtir, hayatına kadın girmemiş adamın ilham damarları tıkanmıştır çünkü. Eseri yazan değil belki, ama eseri yazdırtandır kadın. Bir tane de ben eklemek istiyorum. Her nerede yemek yerseniz yiyin. En usta aşçılardan hem de... Ama anne yemeğinin tadını hiç unutamayacaksınız. Yani ille de kadın olacak hayatın içinde. Bir deyim vardır ya kadın eli değmesi diye, mümkünse her yere değecek. Elimize, kıyafetimize, odamıza, işimize, fikirlerimize, hayatımıza değecek. Biz de o ellerin her zaman değerini bilip, hak ettikleri ilgiyi göstereceğiz. Bir gün değil her gün olmalı. Biz, o elleri,  diz çöküp öpeceğiz. Zarar vermeyeceğiz. Uzun lafın kısası iyi ki varsınız. Dünya, sizin fırçanız değmeden güzel olamazdı. Dünya kadınlar gününüz kutlu olsun. 

      Mevsimler beliriyor vücuduna

    Parmaklarına damlıyor yağmur

  Mutluluk dağıtan yüzün

Kalbine baharın vuruşu

                                                           Güneş yansıyor denizine

                                                             Gözlerini melteme kısmış

                                                               Kucağında kalbinin yükü                                                                                 Aşk ıslak dudaklarda…

               Saçı biraz beyazlamış, eli yüzü kırışmaya başlamış, sıkıntılarının ağırlıklarından beli bükülmüş, hayat arkadaşının da ebediyete yol almasıyla iyice yalnızlaşmış Mehmet Amca... Hayatı boyunca çektiği sıkıntılar yetmiyormuş gibi son on senedir de alzaymır ile boğuşuyordu. Ona destek veren, yardımcı olan tek kişi ise can dostu, yol arkadaşı, biricik sevgilisiydi. Belki kimseyi hatırlamıyor Mehmet amca, yaşadıklarını da. Ama bir şeyi çok iyi hatırlıyor: Eşinin kim olduğunu ve onu ne kadar çok sevdiğini. O gelince aklına sebepsizce gülümsüyor. Hatırladığı tek şeyi karşısında görünce de saatlerce sarılıyor yarın kalktığında unutacak gibi. Hayattaki tek varlığıydı onun  karısı, küçük iki gözden oluşan derme çatma, kışın buz gibi çığlıklar atan evi saymazsak. Zengin ya da sağlıklı değildi belki Mehmet Amca, fakat mutluydu, sevgilisinin imzayı atmadan önce verdiği sözü tuttuğu için. İyi günde kötü günde... Ama kader işte, ayırdı onları. Yalnızdı artık. Yemek yedirmek için günde üç kez uğrayan mahalle bakkalının ve her gün aynı saatte camın önüne konan, şarkılar söyleyen kuşun dışında kimsesi yoktu. Söyleyemediler Mehmet amcaya "O gitti." diye. Mehmet amca denizi çok sevdiği için ona, sevgilisinin denize gittiğini ve deniz kokusu getireceğini söylediler. Mehmet amca her gün camda bekledi O'nu kuşla birlikte. Gözünü denizden bir an bile ayırmadı. Kuşa eşlik etmek için küçük eski radyosunu açardı. Tesadüf ya, en sevdiği şarkılardan biri çalıyordu. hatırlıyordu. Sevinmişti ve eşlik etti radyoya. Bulduğu her fırsatta da bir cümle söylüyordu sevgilisine.

Bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?

- Seninle her şeyi yeniden yaparım.

Kim bilir ne bekliyor kalır mıyım ölür müyüm?

-Kalacaksak beraber, gideceksek beraber.

Ne malum dünya gözüyle bir daha görür müyüm?

-Görmeden şuradan şuraya gitmem.

                Gelecek diye umudunu hiç kaybetmedi, yine aklına geldikçe gülümsedi. Bilmedi ki hiç gelmeyeceğini.  Yine oturuyor cam önünde ve "elbet bir gün buluşacağız" diye şarkısını mırıldanıyor, kuşu bekliyor. Kuş gelmedi. beyninden vurulmuştu sanki Mehmet amca. Sevgilisinin yokluğunda, onun umut kaynağı olan kuş da gitmişti. Mehmet amca alzaymır olsa bile anlamıştı: Umut güzel şey, yaşama bağlayıp beklemek için güç verir, ama hasret uzun yol. Feleğin her türlü cilvesine katlanan, bir kere bile şikayet etmeyen, "sevdiğim olsun yeter." diyen Mehmet Amca denize bakarak son cümlesini söyler:  "Feleğin her işkencesine dayandım da, yokluğuna, hasretine, ölümüne dayanamam deniz gözlüm, tuz kokulum."

soğuk güzeldir.

yürürken puslu,ıslak sokaklarda,

hissiz, aşkınla ısıttığın ellerim.

hissiz ayaklarım.

hissiz, karşında titreyen dizlerim.

ağlarken soğuktan diyebiliyorum.

çenem titrerken çaresizlikten,

sebebim yine soğuk.

kırılmış kalbim de uyuştu soğuktan

hissetmiyorum bıraktığın derin yaranın acısını

düşünemiyorum seni

kafamın içinde yankılanan seslerin uzaklaşıyor

duyamıyorum onları soğuktan

seni ,nefesimi, görüyorum soğukta

yükseliyor gökyüzüne geri dönmemek üzere

sen, meleğim, olmayınca yanımda

yaşadığımı hissetmiyorum ki

ama hepsi soğuktan

soğuk güzel değil mi?