TOPRAK ZAMANDI

Yüksek, karlı dağların ardında
Elleri nasırlanmış kadınım..
Gün boyu çalışmış kızgın güneş altında
Bu yüzden cılız, yorgun kadınım..
Saçını süpürge yapmış yoluna,
Geçen ömrünü hiçe sayan kadınım
Yine hırpalanmış, atılmış köşeye
Bu yüzden mutsuz, üzgün kadınım..
Ağlayan bebeğini susturamamış,
Ona sevgisini anlatamamış,
Ne yapsa da yaranamamış
Bu yüzden çaresiz, harap kadınım..
Kuru ekmek, yırtık elbise ne ki
Yüreği her an coşkun bir seldi.
Ne yapsa, neylese sonu bir hiçti
Bu yüzden gözleri nemli kadınım..
Beklemiş yıllarca belki belki diye,
Sonunda atılmış yine bir köşeye
Vurulmuş. Kırılmış, hiçe sayılmış
Bu yüzden yorgun, mutsuz, üzgün,
Çaresiz KADINIM..