TOPRAK ZAMANDI

Masadaydı sigarası. Paketin jelatinini soydu. Parmaklarına vurduğu paket bi tek uzattı. İşportacıdan aldığı zipposunu çıkardı. İki sallayıp çevirdi çarkı. Tekledi. Küfrü yiyince üçüncü çevirmede harladı alev. Derin nefesle doldurdu ciğerlerini. Bir santimetre küp dumanı bile boşa vermedi. Sonra yaslandı sallanan iskemlesine. İki gün önce demlediği çayı duruyordu kolunun altında. Uzandı nefesinin yettiği kadarıyla çekti içine demin bayatlığını. Kalkmaya üşendiğinden yine tek yudum aldı. İki gündür böyle yapıyordu. Sırtındaki ağrı siktirip etmesini söylüyordu dünyayı. Çay çaydır. Ha sıcak ha soğuk ikisi de sindirilmeden karışıyordu kanına. Dün fark etmişti ki kül soğuk çayla karışınca nikotin etkisini daha güzel hissettiriyordu. Bira da neymiş diye düşündü bunu deneyince. Unuttu. Bakkala bira söylemeyi düşündü bir ara. Kapının kilitli olduğunu hatırlayınca onu da boşverdi. İç donu delik deşik olmuştu küllerden. Yenisiyle değiştiremezdi. Evde sadece iskemlesi, masası ve kitabı vardı. Çayı yaptıktan sonra demliğini de pencereden savurmuştu. Manzarasına düşkündü. Hangi fabrikanın dumanı daha gri öğrenmişti. Saati de onlardan çözüyordu. Lastik yanmaya başlayınca öğleyi biraz geçer, duman hafifleyince işçiler mesaiyi bitirirdi. Gündüzü de komşunun lanet hororuzdan anlıyordu. . Allahı var çalışkan adamdı. Saatte bir sağ ayağını solla yer değiştiriyordu. Kültürlüydü de kitabını okumadan sızmazdı. Bi gün ne olduysa yerinden kalktı. Gerinmek istedi. Sırtındaki ağrı dinmişti. Aylardır girmediği tuvalete girdi. Farelerle beraber işedi. Aynadaki adamla konuştu. Odaya girecekken mutfakta olma isteği düştü içine. Yürüdü. Mutfağa girip balkon kapısını açtı. Temiz hava ciğerleriyle alay etti. Tekrar gerinip odaya yöneldi. Köşede duran şeyin televizyon olduğunu öğrendi. İskemlesine baktı. Ortasındaki sünger top şeklinde parçanlanmıştı. Bardağın durduğu amerikan parke sararmıştı. Kitabı ilişti gözüne. Üzerindeki acayip şekiller vardı. Eline alıp arkasını çevirdi. Kare bi kutunun içinde yüz yaprak çizgisiz yazıyordu. Tekrar oturdu yerine. Bi sigara daha yaktı. 

Ankara sığmıyor içime

Betonun, taşın rengi, yollardaki makam araçları…Yoğun.

Kızılay’dan Tunalı’ya giderken grilerin arasına sıkışan Kuğulu Park

Başka nasıl çalınır ki bir parmak bal ağıza?

Güvenpark’ta gördüğüm o kadar insan hafta sonu nerede…Diyemeden:

Güneşliyse hava odunlu semaverlerle yeşilliklerde

Soğuk, yağışlıysa tıklım tıklım AVM lerde.

Ankara demek sanat da demek aslında

1 Ekimden başlayan Devlet Tiyatrolarında yer bulmak

Hendekle devenin ilişkisinden bile karmaşık.

Buranın saatleri bile düzenli

Sabah 7-9, akşam 5-7 arası trafiğe çıkmadın mı? İyi ettin.

Çünkü Ankara’da en gezilmez saatler bunlar

Her sokakta ceketli, kravatlı amcalar

Eli kitaplı, sırtı çantalı kardeşlerim koşturmaların içindeler.

Saatlerden bahsederken şunu da söylemeliyim ki

Akşam 9dan sonra hayat ya Sakarya’da ya da Bahçeli’de…

Alternatif olamaz mı diyebilirsiniz ki o da var: Ev.

...

Bir gün Ankara'ya gelirseniz

Çankaya’da 50.Yıl Parkı’na çıkın mutlaka

Mümkünse gece olsun çünkü bütün ışıklar sönerken

1923’te karanlığı deviren ışık daha net görünür yüzünüze!

İlla sana mı yazmam gerekiyor bütün hikayelerimi? Her satırda seni anmak, her şarkıda seni  bulmak, her rüyada seni görmek zorunda mıyım? Umursamaz tavırların bir körük ardında bıraktığın yangında. Ne olurdu yardım etsen? Kendi kendime aşmayı öğrendim sensizlik uçurumunu. Bencil olmayı, daha güçlü olmayı, yaşamak için yaşamayı, başkası için değil ihtiyacım olduğu için nefes almayı senden öğrendim. Şimdi ise yükseklerde uçuyorum, sayende dibi gördükten sonra. Sonumuz İkarus gibi olmasa bari. Benim kanatlarım imbatta süzülen martıların tüylerinden. Biraz tuz, biraz defne, biraz İzmir, biraz sen kokar. Yine aklım oyunlar oynayıp getirirse ayaklarımın ucunu uçurumun önüne, çekinmem yolarım kanatlarımı atlarım boşluğa gözümü kırpmadan. Belki uçurumun dibi daha az acı vericidir sebebi sen değilken. Kimine göre yerden yere vurdum ama yine de dönüp de "keşke" demem, arkandan bir söz etmem. "Canın sağ olsun." titreyerek çıkar dudaklarımın arasından, ama çıkar yani, söylerim. Sen söyler misin hiç arada?

     "Pat" diye konuya girmeyi pek sevmem. Olayı anlatmaya biraz öncesinden başlayıp, hikayelerle, detaylarla olayı karşımdaki kişiye yaşatmak isterim. Bu yüzden konuların girizgahı ve bir de sonunu çok severim. İnsanların aklında en çok kalan kısımlar olur, doğru bir şekilde kullanılırlarsa.

     Ama maalesef bu hikayeye uzun bir giriş yapamayacağım.  Ne bendeki dil yeter derdimi anlatmaya, ne de sizdeki sabır beni dinlemeye yeter. Hani, "sussan olmaz, susmasan hiç olmaz" denilen durumlarda çekilen bir derin "ah" vardır ya, "konuşmuyorum ama konuşsam..." anlamı taşır, onunla başlıyorum ben de.

     Ahh!

     Affetmek büyüklüktü hani, ya da erdemdi? Ne sen affettin beni, ne de ben seni. Vazgeçmedik ki ikimiz de kahrolası inatlarımızdan. Bir adım atsan on adım atardım sana, hem de koşarcasına. Nasıl dersin ki "Yok, hayır. Konuşmuyorum bile.", ben onca şeye rağmen seninle iki kelime edebilmek için heyecanlanırken. Dünya küçük. Bu doğru kesinlikle, e peki İzmir niye bize çok büyük.Kaybolup karşılaşamıyoruz şu şehirde hatta semtte. "Karşılaşsak ne diyeceksin?" diye sorabilsen, cevabım: bilmiyorum. Sadece beni gördüğünü bilmek bile... "Ne hali varsa görsün, geri adım atmıyorum." desem de görünce unutuyorum dediklerimi. Her zaman aklımda tek bir şey tekrarlanıyor: "Çok özlemişim. Keşke... Peki, o da özlemiş midir?". Senin de aklından geçiyorsa bunlar, bir "merhaba" de bana , en azından gül. Dediklerimi yok sayıp sonsuz geri adım atacağım elimde bembeyaz sayfalarla. Seç en beyazını başlayalım tekrar. Ya da seçme bırak bana tüm kağıtları. Sana anlatmam gerekenleri dilsiz beyazlıklara anlatayım. Yerini tutamaz ki. Derdime çare olamaz ki, sen gibi destek olamaz ki bana. Ama ilk önce geri dön ve seç bir beyaz sayfa. Geç bile kaldık zaten.

Duymasan da okumasan da sözlerim sana. (Y)

(Doğum günü hediyem ol.)

                Küçük dört beş  paragraf yazamamanın bana yazı yazdırabileceğini aslında hiç düşünmemiştim. Sanırım saçma geliyordu. Yani yazmak için malzemem yok ama aynı zamanda konusuzluk yazıma temel oluyor. Gerçekten karışık ve hatta saçma bile olabilir. Ama sonuç olarak okuyorsunuz işte.

                Aslında bu yazıda vermek istediğim mesaj şu değil: Konusuz da yazabilirsiniz ya da yazmak kolay. Bunlar değil tabii ki. Yazmak, bestelemek ya da çizmek gerçekten zor işler. Çünkü gerçek tecrübeleri, duyguları ve izlenimleri başka dilde anlatmak, hem de bunları anlaşılır halde sunmak zor. "Ben kafa karıştırmak istemem, zaten sanattan da çok anlamam. Sadece rahatlamak için yazıyorum." derseniz  - benim gibi -  o zaman önünüzdeki engeller biraz daha kalkıyor. Serbest hissedip rahatlıyorsunuz ama asıl probleminiz önünüzde duruyor: KONUSUZLUK. Ne yazacağım ben? Nasıl yazacağım? Bunlar başlarda sorulan sorulardan değil ama, elimizdeki kaynak tükenince sıkça sorduğumuz sorulardan. Doğrusunu söylemek gerekirse, ben konusuz kalınabileceğine inanan biri değilim. En azından bu yazıyı yazdığım andan itibaren artık değilim. Oturup masa başına, elinize kalemi silgiyi alıp bir saat boyunca yazıp yazıp silmişseniz ve sonunda hiç bir şey elde edememişseniz, bunun üç nedeni olabilir:

1- Dikkatsizsiniz.

                İnsanların günlük yaşam temposu ağır olduğu için temel ihtiyaçlarına odaklanıp genellikle onlar üzerinde düşünüyorlar. Bu işi başka yere bakarken veya biriyle konuşurken dahi yapıyorlar. Yapmadıkları zamanlarda ise beyinleri yorgunluktan yalvarır duruma geldiği için düşünmemeyi tercih ediyorlar. Sokakta, otobüste, trende giderken gördüklerinin çoğunun, 3 vakte kadar tekrar karşılarına çıktığını bilseler belki biraz daha dikkatli olurlardı. Bunun dışında hayat, önemsemediğiniz bir çok ayrıntıyla dolu ve güzellikler ayrıntılarda saklıdır. Kim bilir, belki de sizin yazınızın konusu da orada bir yerde saklanıyordur.

2-  Hatırlayamıyorsunuz.

                Belki de 1. maddeye katılmıyor ve ayrıntıyı gördüğünüzü savunuyorsunuz ama yine de ortada yazınız yok.  Bunun sebebi de yaşadıklarınızı, sizi etkileyen asıl olayları, hatırlamakta problemler yaşıyor olmanız. Ki, bu durum şu dünyada normal. Herkesin yapması ve ilgilenmesi gereken, birbirinden bağımsız tonlarca işi oluyor. Bunu not alma yöntemiyle giderebiliriz diyeceğim ama , not alma alışkanlığımızın olduğu pek söylenemez. Önemli şeyleri not edebilsek aslında, herkesin hayatı cilt cilt roman olur. Bence sadece bir gün deneyin. Sebepsizce dalıp gittiğiniz yazılara, rakamlara, kafanızın içinde yankılanıp duran konuşmalara, karşınızdakinin anlattıklarına ve bizde, bizim hayatımızla ilgili uyandırdıklarına dikkat edip kilit kelimeler yazın. Zaten yazı hazır oluyor bile.

3- Sanat Düşkünlüğü

                Bir başka neden de "sanat yapmak". Ya da yapmaya çalışmak. Çalışmak diyorum çünkü, bizim halkımız bir işten anlamadığını söylemeyi pek sevmez." Biraz araya sanat serpiştireyim." der ama kelimeler ve sanatlar arasında boğulur. Amacın rahatlamaktan, içini dökmekten çıkar, amacın sanat yapmak olur. Bazılarımız ise bilmeden kullanıyor ve yazıyor. Bitirince okuyor ve "Çok düz oldu bu." diyor. Amaç uyaklı, ölçülü ve sanatlı yazmak değil. Hatta başkalarının seni anlaması bile şart değil. Gönlünden nasıl geçiyorsa öyle yaz. Yaz ki yalan dünyada gönlünü kaldıramayacağı dertlerin altına itme. Rahat ol ve sadece biraz kendinden bahset. Gerisi kolay.

Sonbahar ararım ben...

Hüzün kendini en güzel sarı yapraklarda saklar. Havaların sıkkınlığı gerer insanı. İşte benim aradığım sıkıntı o. Söylediğim her sözcüğe bağlanan yeni “tersleme”ler nikotinim benim. Azar işitmek istiyorum ben abi. Komşunun camını kıran çocuk gibi cam parçalarının birinin canına mal olacağını bilmeden üzülmek. Kovulmak istiyorum. Çaldığım her kapıdan isyan naralarını mimlemek kendime.Kızsınlar yahu bana ben iyi oldukça bütün nar çiçekleri kaktüs olsun. Gözlere dokunan içimdeki mutluluk nefret gibi görünsün. 

Beni dibe çektikçe farkına varamayacaklar arkalarında oluşumun. Menevşelerimi kendi pencerelerine bile alamayacaklar

Çünkü bir asır biterken yeni bir asır başlar ve geçen günlerin hissettirdikleri an’dadır.