TOPRAK ZAMANDI

İnce bir çizik bazen

Ya da koskoca yara...

Hoşuna gidenleri yaparken

Önüne serilecek engeller.

Her girişim seni senden uzak tutmaya çalışacak.

Dudaklarını mıhlayacak kızgın demir.

Âmâ’nın gözlerinden evren...

İşte bütün görüşün bu olacak.

İçindeki alev istediği kadar küllensin

İnce bir çizik bazen

Ya da koskoca yara...

Emeklemeden koşabilme hayalin,

Güneşle ıslıklaşan martılar,

Yahut çiçek tarlasına düşen çiğ taneleri,

Sen hepsine inanmışken

İnce bir çizik bazen

Ya da koskoca yara:

Yanıbaşında

Ya da çok...

Kol saatimin benden cılız çubukları zamanı kırk yararken ince rüzgar uzun ve kirli saçlarımın arasından geçip nazikçe okşuyor sıkıntıdan kazıyarak yara yaptığım kafa derimi. Ferahlıyor bir derece de olsa. Elimi alnımdan ense köküme kadar gezdiriyorum. Gökyüzüyle göz yaşlarımın tatlandırdığı denizin kavuştuğu o sıcak renge bakıyorum. Zaman duruyor o anda. Zihnimden saatler günler akıp giderken kahrolası cılız çubuklar atmıyor. Derin bir sessizlik. Sadece kalbimin ritmi kulaklarımda. Korkup arabama dönüyorum. Camı biraz aralayıp radyoyu açtım. Titrek ellerle montumun cebinden bir sigara ödünç alıp yaktım. Soran olursa duman olursa gözümü yaktı, arabaya gelirken düştüm falan. Kim bilecek ki gülü seven bülbüle dikenlerin battığını?

İnsanlık bir adım daha yaklaşırken yarınına, üzerinde yürüdüğü her zemin ona aynen itiyor enerjisini. Uzuvların temas ettiği her an’da aslında verdiği gücü geri alarak hareket ediyor. Yorgunum diyen her canlı geri gelen enerjisini kabul etmemesinden… Onlar bu gücü geri alamadıkça başkalarına geçiyor ve kaybedenler sadece “Şaşıyorum senin enerjine yaaa bitmek bilmiyor” diyebiliyor. Halbuki enerji yok olamaz, yoktan var edilemez. Döngü içerisindedir ve sen yorgunum diyorsan zaten kendini bu döngüye hiç almamışsın demektir. İstediğin kadar özen sen diğerlerine. Önce kendini kabul etmelisin vücudundan içeri, inanıp verdiğini geri alabileceğini bilmelisin. Hayatta hiçbir şey yok olmaz, sadece dönüşür. Öfke kine, acıma şefkate, naaşlar toprağa… bu dönüşümün parçası değilsen eğer, kısırsın. Senin duyguların, iç enerjin yok, seni saran aura yalnızca kılıf. Senden çıkacak spermler çevrendeki yumurtalara ulaşamadan… puff! Nerede sevgi, nerede canlılık?

Rakı içmenin bir adabı vardır. Bir kiminle içtiğini bileceksin, bir de kime.

Oturdum soğuk bankımın sol köşesine, yüreğimin yükünü dengelesin diye. Ya da gönül mezarlığında yatan yaşayan ölülerin ruhları için yer ayırdım. E kiminle içiyorsun dersen yaramla karşılıklı sek atıyoruz. Hayatta gerçek olduğuna inandığım yegane varlığımla. Sağ ayağım bile sol kardeşine güvenmezken , acaba ardımda mı, önümde mi, benimle mi diye merak ederken, beni ağır aksak yürütürken ben nasıl sorabilirim kadehimi tokuşturacağım kimim var diye? Bana eşlik edecek bir iki müziğe bile gerek yok , ses tellerim ince ince ağlamaklı sızlarken. Gözlerim takıldı bir ara uzaklara. İstanbul panoraması bir başka güzelmiş dolu gözlerle. Işıklar göz alıyor senin gibi. Anason yar gibi kokuyor. İstanbul'un taşı toprağı altın diyenlere inadım ve gözlerimdeki suskun haykırışım, taşı toprağı aşk. Yumuşak ve narin okşuyor ellerin gibi, sırtımı sıvazlayan rüzgar. Üşütüyor inan ama söndürmüyor da yanan içimi. Ayağım karıncalanıyor, köprüsü sallanıyor zihnimde, gönlümün kalabalık odaları ıssızlaşıyor. Bana düşense son yudumu alıp, ceketimin ensesini yukarıya kaldırıp evime doğru yalpalayarak yürümek. Size iyi geceler ya da iyi günler.

yaşam önce bir heves

sonra mücadelesi her bir nefesin

toprağı çatlamış fidan gibi

susamış geliriz hayata

bu serüvende

ya payına düşen yıldızları topla

kendi ışıldayan mucizeni yarat

ya da yaprak ol

esen rüzgarda savrulan

yaşam önce bir heves

sonra göğsüne sığmayan bir kafes

batar aldığın her nefes

tırmalar beynini her ses

tek kelime dökülecek olursa dilinden

"yeter" olsun bu sihrin adı

dokundur değneğini

haksızlığa, adeletsizliğe

hırsa, kine, öfkeye

açgözlülüğe, kibire

boz dünya denilen bu oyunu

diyelim bozdun oyunu

insanoğlu şimdi andırır bir koyunu

ya da yediği bir otu

ağzı olan konuşur olmuş

torbalar yetmemiş laflara

bir adam aramışım ben

ne konuştuğunu bilen

bulmuşum onu mezarında

yalvarmışım başında

"uyan"

başlarsın büyülü şiiri okumaya

"korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen alsancak"

arındı her satırıyla şiirin

gönlünün kurum tutmuş odaları

durdu gözümün yaşları

ferahladı yosun tutan gözlerim

doldu şimdi ciğerlerim cesaretle

acıtmıyor canımı ne kafes ne nefes

çobanların acıttığı kadar

"yarim keskin bıçak" der minik serçe şarkısında. Bizi her zamandan derinden yaralayan, kalbimizin odalarını defalarca hançerleyen ya da iliğimize kadar titreten sadece yar mıdır? Bütün yaşamımız boyunca insanoğlunun tek derdi aşk mıdır? Sağlık, huzur, zaman, hayaller, arzular... Bunlardan ne haber?

Her şeyin başı sağlık diye de çok sık kullanılan bir cümle var. Maalesef günümüz yaşantı temposunda yüzde yüz sağlıklı insan bulmak çok zor. Bazı insanlar (benim gibi) sadece huzur peşindedir. Huzurlu olduğu sürece yanında kim olmuş, kim olmamış, cüzdanı dolu mu değil mi, zaman hızlı mı geçiyor yoksa akrep salyangozla mı yarışır pek umrunda değildir. Bazı kişiler de hayallerime ulaşana kadar yaşamak istiyorum der. Hayallerini gerçekleştirmek için çıktığı yolda yaptığı her şeyin makul görülmesini bekler. Maalesef çevresindekiler bunu sürekli yapmak zorunda değiller, ki yapamazlar da. Bence burada en kritik nokta zaman. Zaman her şeyin ilacıdır gibi bir cümle var ama bu her durum için geçerli olmadığı için kullanamam. Kimisi zamanla dertlerini, sıkıntılarını çözer ya da unutur. Kimisi son nefesini verene kadar zamanla yarışır. Kendisini zamandan daha üstün kılmak adına hızlı yaşa genç öl felsefesini benimser.

Benim zaman algım biraz daha değişik. Zamanın üstünlüğünü kabul etmiş durumdayım. Zaman bizi küçücük bir kutu içinde pamuktan iplikli bir kukla gibi oynatıyor. İsterse tek bir hamlede seni cansız ve çaresiz bırakır. Zamanın makası pamuktan iplikler için çok keskindir. Sen dersin ki ipliklerim sağlam olsun, zamanın izin verdiği ölçüde planımı, programımı, kendi zaman birimimi yaratayım, zaman yine gelip bozar onu. Güçlü kılmak için uğraştığın ipliklerini gözünün önünde yakar. Yalnız kalırsın saçma bir oyunun içinde. Ayrıca dert falan çözdüğü yok zamanın. İşi gücü yeni problemler getirmek, eskileri hatırlatmak. Çözmek ya da unutmak ise vicdanınla olan bir savaştır. Genelde de kaybederiz. Bir zaman vurur, bir vicdan zaten. Bize düşense, zamanla yaşamayı öğrenmek. Çünkü zamana kızsan da, şikayet etsen de, tanrıya yalvarsan da biraz daha diye akrep gider ardına bile bakmadan. Zamanla iyi geçinmek istiyorsak da sen de onu umursamayacaksın, koyacaksın hedeflerini, bir de hedeflerine giden planı, diyeceksin ki "Bu benim. Sen koparana kadar ipliklerimi, sana inat hepsini bir bir yapacağım." Ne zamana yenilirim, ne de kendimden vazgeçerim.