TOPRAK ZAMANDI

Birkaç damla çarpar çatlamış yüreğine.

Bitti sanarsın yüreğinin kuraklığı.

Ağzını dayayıp beklersin bir damla aşkı,

"Hazırım." dersin.

Doldur içimi aşkın serinliğiyle.

Haykırmak istersin "seviyorum" diye

Avazın çıktığı kadar.

Ama, geriye tek sen kalırsın

Damağında aşkın tadıyla.

Susarsın ona her gün,

Yatağının ucundaki su gibi uzanmak istersin ona.

Boşluğu sarınca ellerin,

Kara bulutlar basar geniş gönlüne.

Sadece ona ayırdığın gönlüne...

Umutsuz günler kapında sıraya geçerken,

Sırtını sıvazlayacak bir dostun.

Sihirli sözcükleri söyleyecek fısıldayarak:

"Sağlık olsun."
Olsun da su olmadan sağlık nasıl olsun?

     İşlemişim bir müstakbel vefasızı hayatımın her köşesine, nadide bir oya gibi. Sabırla, ilmik ilmik... Ona bağlamışım kendimi. Sarmaşık gibi sarmışım hayatımı zalimin etrafına. Nefesini nefesim yapmışım, damarlarımdaki kana adını koymuşum, hayallerimin tek mimarı yapmışım. Bilemezdim ki sarmaşık bir gün çürüyecek, oya bir yerinden sökülecek, nefesin gökyüzüne bensiz karışacak, hayallerim kabus olacak. Meğer  o kadar uzakmışsın ki bana... Yanımda oturan, elimi uzattığım, zihnimin bana yarattığı sevgilimmiş. Aslında var olmamışız. Sadece zahiri dünyada buluşmuşuz, evcilik oynamışız. Küçük bir oyun mu dersiniz rüya mı dersiniz? Bir kış mevsimiydi ağır fırtınalı, ağır faturalı. Şimdi vakit bahar. Şarkıda ne diyor:

     Bir ilkbahar sabahı güneşle uyandın mı hiç

     Çılgın gibi koşarak kırlara uzandın mı hiç  

     Bir his dolup içine uçuyorum sandın mı hiç

     Geçen günlere yazık yazık etmişsin gönül sen

     Öyle ise hiç sevmemiş sevilmemişsin gönül sen

Baharda, baharla her şey başkaymış. Hoş geldin baharım, ömürlük ol.

Nefesimi tuttuğumu farkettim bugün
Zor olan anlarda, bir soluk eksikmişim meğer

Ve yakın oluyormuşum soğuğuna güz'ün...

Farkettim her iç çekişte dalışını gözlerimin,

Bir hudut seçip oraya yerleşiyor yüzüm,

Gittikçe içine giriyor daralan bir mengenenin...

Geçene kadar o hüznüm, üzüntüm

Nadasa bırakılıyor sanki tüm sistemim..

Yalnızken da hayal kuruyormuş gülüşlerim,

Dalsa da gözlerim, tükense de nefesim,

Öyle bir akşam, bana  bir şeyler hatırlatıyor;

                Doğduk, büyüdük, öldük değil işte hayat.  İçini milyonlarca anı dolduruyor. Binlerce yaşanmışlık, yüzlerce kişi. Ne yazık ki hayatımızdaki olayları bir manav reyonundan limon seçer gibi seçemiyoruz. İster istemez çürükler de oluyor. Her saniyemi mutlu geçirmiş olsaydım zaten şu an bunları yazıyor olmazdım. Şarkı söyleyip ağlamayı hobi olarak edinmezdim. Kendime Özdemir Asaf'ı , Cemal Süreya'yı örnek almazdım. Eğer gördüklerimiz yaşadıklarımız, göreceklerimizin ve yaşayacaklarımızın teminatı ise gerçekten yandık. Bunlara rağmen hala nefes almaya devam edecek kadar cesaretliyiz ama. Cesaretli olmayıp da ne yapalım? Bu zamana kadar çok sıkıntı çektik diye hayallerimizi de satmadık ya? Hayallerimiz için nefes alırız biz de. Hani olacağından değil ama, ya olursa? Yürekten, şen bir kahkaha atmak için yüksek bir ihtimal bence. Bu yüzden kovalanmaya değerler. Hadi istediklerin oldu diyelim. Nefesin, ömür boyu kahkaha atacak kadar mı? Kesilecek bir gün, döneceksin başa benim gibi.

                Hayal kurmak, onlara ulaşmak için çabalamak ve ulaştığındaki gurur ve mutluluk, bunların hepsi güzel ama şu yanlış: Hayallerim gerçek olursa çok güzel olacak her şey. Yok öyle bir şey. Güzel olacak ama kısa bir süre.  Mutlu sonlar filmlerde ya da masallarda çünkü. Bir arkadaşım çok iyi özetler bunu, "Bütün bunlar hep bize abi hep bize.".

     Hayır ondan bahsetmiyorum dedim.

    Gözüm Karşıyaka'ya takılıp kaldı ve körfez havası yumuşattı gönlümü, açtı önünü gözümün pınarlarının. Evet ondan bahsetmiyordum. İnsan mutlu anında nasıl hayal kırıklıklarından bahsetsin ki? "Ağlıyor musun?" dese "evet" diye cevap verirdim. Sebep mi?  Biraz hayal kırıklıklarım kaçtı gözüme. Neyse ki yanaklarımı silecek, yüzümü güldürecek hayat pınarım, kabus gibi körfez gecelerinde nefes aldıracak imbatım var. Onlar da olmasa tırnaklarımla kazıya kazıya bir yerlere varmaya çalıştığım hayatta ilerleyemezdim. Gönlümün yağmur ormanlarında boğulup kalırdım. Ummazdım akıp giden bir pınarın beni özgürlüğüme kavuşturacağını, başımdan aşağıya dökülüp beynime istiflediğim hatıraları arındıracağını. Ama hayat sürprizlerle doluymuş. Düşüren biri olduğu gibi kaldıran biri de mutlaka oluyormuş. Ya da eskilerin deyişiyle her inişin bir çıkışı var. Bu sefer ki çıkıştan düşmeyelim olur mu?

Kafamdan bunlar geçtikten sonra kendimce anlamlı bir şeyler söyledim:

     - Balçova'yı mı seçerdin, yoksa Karşıyaka'yı mı?

     

     Nasıl olsa bana fark etmeyecek böyle oturdukça.

               Taş duvarlarla çevrili avluda, eski dostum çınar ağacının altında, domates kasalarından yaptığım sandalyemsi bir şeyde oturuyorum. Bir yandan ağaçtaki rüzgar uğultusu, bir yandan yerde sürüklenen yaprakların sesi. Hoş değil belki ama bir de oturduğum şeyden gelen gıcırtılar... Arada yaşlılığın verdiği ağrılar yüzünden yükselen nidalarım yankılanıyor avluda. Ev boş olunca yankı yapıyormuş bunu anladım. Önceden evimde hep birlikte yaşardık, herkes birer birer gitmeden önce. Şimdi ise koca evi tek başıma doldurmaya çalışıyorum. Dünya bana küsmüş belki de haberim yok. Bir "of" çekip doğru düzgün yapamadığım kahvemden bir yudum alıyorum. Acı olmuş biraz. Kenara koyup içeri girdim, gramafona sevdiğim bir plağı yerleştirdim. Hafif cızırtılı ama Gülden Karaböcek'in sesi muazzam. Şarkısı da bir harika. Ayrı bir efkar basıyor bana. Eski günlerim bir bir geçiyor gözümün önünden. Bir iki damla düşüyor her seferinde, o da çınar ağacına bereket oluyor demek ki, büyüdükçe büyüyor hergele. Ama şarkıda da dediği gibi ağlıyorsam yaşıyorum. En sevdiğim kısmı da:  hayatım ağlatan bir roman gibi. Yaz deseler roman olur mu bilmem ama ağlatacağı kesin.

                Oturdum gıcırtılı tahtaya tekrar. Sırtımı dayadım eski dostuma. Şarkıyı mırıldanıyorum sessiz avlumda. Bir yaprak düşüyor tepeden. dalıp gidiyorum onu izlerken, istemsiz sıralanmış sorular ele geçiriyor aklımı. Erkendi bu ayrılık, daha sonbahara vardı. Yaprak da ağaca mı küsmüştü? Çocuklarım gibi, eşim gibi, o da mı? Ne olurdu şimdi kahvemi o yapsa, akşam yemeği için ocakta odun yaksak avluyu mis gibi kokular sarsa, ne olur şimdi şu kapı çalınsa da "Baba eski günler için geldik." diyenler olsa? En azından iki kadeh tokuşturacağım arkadaşlarım olsa? Fotoğraflar konuşmayı bıraksa, anılar hafızamdan uçup gitse? Her şeyi geçtim de şu yaprak hızlı düşse bari de soruların sonu gelse.