Mayıs 2015 ~ TOPRAK ZAMANDI

Hayatta karşı karşıya kaldığımız olayların sonuçlarını tahmin etmek tabii ki çok zor. Ama yine de insan kendini alamıyor. En sevmediğim cümlelerden birini de tahminim doğru çıkınca söylüyorum ve yine söylemek zorundayım bu saçma ve egoist cümleyi: "yine haklıyım.". Hangi konuda mı veya konularda mı? Ufaktan anlatmaya başlıyorum.
Öncelikle üzülerek söylemem gerekiyor ki, bu yazdığım ve sizin de okuduğunuz son yazım buradaki. Sebebi bir grubun bir bina gibi davranmasıdır. Bir kaç kolon çürükse binanın akıbeti sağlamların sabrına dayalı oluyor. Kusura bakmazsanız, biz de insanız ve çöktük. Şikayetim yok, alınganlığım yok. Tecrübe deyip cebimize koyalım ileride lazım olur ama eklemek lazım şunu da aynı hatayı bir daha yapmam.
Madem ki son yazı, içimde ne var ne yok söylemek istiyorum. Nerden başlasam ki? Öncelikle hayatta bıktığım şeyler var, yapmaktan yorulduğum, yıldığım şeyler var. Başta en sevdiğim spordan bıktım. Futbola olan tüm inancımı kaybettim. Sebebi ise basit pazar ve siyaset malı haline getirilmesi, insanları uyutmak, gündemi meşgul etmek için maşa olarak kullanılmasıdır. Üç beş tane ensesi kalının cebini doldurmak asıl mesele, biz de işte burada ligmiş, heyecanmış kendimizi yoruyoruz. Ben bu saçma oyuna artık dahil olmak istemiyorum, bıktım. Onun dışında, ülkemizde saçma siyasetten, siyasetin koyun gibi güttüğü insanlardan, takım tutar gibi parti tutanlardan, farklı görüşlere saygılı olmayan insanlardan ve bunu değerlendirip toplumu üçe, beşe, ona bölen siyasilerden bıktım. Adaletsizlikten, saçma sistemlerden, yanlış şehirleşmeden, yaşama stresinden bıktım. Okuldan, daha doğrusu mantığını bilmediğim işlemleri yapmaktan, adil verilmeyen notlardan, sürekli çalışıp sonra ne olacak diye sormaktan, gençliğimi çürüten eğitim sisteminden bıktım. Hadi bunları geçtim, bunlar istesem de müdahale edemeyeceğim sorunlar. Bir de küçük ama bir o kadar büyük olan sorunlar var. Hayatıma girip s...p giden insanlardan, yüzüme başka arkamdan başka konuşanlardan, yarı yolda bırakanlardan, sevilmeyi gayet iyi bilip de sevmeyi, dürüst ve objektif olmayanlardan, empati empati deyip de kendi dünyalarını çekip çevirenlerden bıktım. En çok en yakınlarımdan yıldım. Eski, yeni Çağatay derken, kayboldum lan. Ne yapacağımı, başka bir sorun daha eklenirse kabarık deftere ne bok yiyeceğim diye düşünmekten korkar oldum. Sevmekten ve sevilmekten korkar oldum. İnsanların hislerinin belirsizliği yüzünden uzaktan sevmeyi öğrendim, aşka inanmamayı öğrendim. İnandıracak kişi o mu bu mu demekten de yoruldum. Başkalarının akıl vermesinden bıktım. Eyvallah ama az buçuk aklım var çok şükür. Hayat benim karar benim. Hayatımın içine edip gidecek olmalarındansa hiç gelmesinler, yarı yolda bırakacaklarsa hele... Aman aman! Ne arkadaş, ne yar... Kadere inat, yarı yolda bırakanlara inat, kuyumu kazanlara inat savaş.

Neden ben diye soracağım belki yaradana. Ne yaptım diye de ağlayacağım. Ama artık her şeyin daha çok farkındayım, eş, dost, akraba, arkadaş dediklerimin sayesinde; saçma sapan kurulmuş siyasi, sportif, ahlaki ve dini oyunlar sayesinde. En iyisi mi: Siktir et. Gidene yol yakışır, kalan hep ben olacağım.

17 Mayıs 2015 Pazar

22:24 -

*** ÇAĞATAY KIRMIZIAY ***

1 comment

KUMAR

Canımı sıkan ikilemler ele geçirdi bedenimi, dilimi. İçimi kasıp kavuran kafama sığmayan isyanımı haykırmak için, ne kaçabiliyorum, ne de bir kelime dile getirebiliyorum . Hayatımın rengi olmaya başlayan karanlığa farkında olmadan bir kandil yaktın. Çok uzaktan zor seçiliyordu ışığın, ama beni çıkmazlardan döndüren umuttu senin ışığın, varlığın. Parmak uçlarıma kan gönderemeyecek kadar yorgun düşmüş yüreğim çırpınıyor daracık kafesinde. Değil parmak uçlarıma, solmuş dökülmüş saçlarıma ve boynunu bükmüş kolumdaki kıllara varana can verecek kadar coşkuyla çırpınıyor duyduğum en şairane koku yüzünden. Burnumdan ciğerime değil yüreğime çekiyorum. Gel gelelim bilmiyorsun, biliyorsun belki de... Bu konuda emin olmak, benim için dünyadaki en değerli şey. En değerliler söz konusu olunca hayatın kumar oluyor, risk almak biraz daha zor oluyor ister istemez. Hele ki sana karşı... Keşke bu yazı neden böyle diye sorduğunda söyleyebilecek cesaretim olsaydı ya da keşke gözlerimiz yeterince konuşsaydı.

Düşlerde Sevdim Seni Söyleyemedim
Sessiz Öptüm Nefesini Söyleyemedim
Sana Ben Şiirler Sözler Büyüttüm
Sana Ben Baharlar Yazlar Büyüttüm
Sana Ben Hummalı Gizler Büyüttüm
Söyleyemedim

16 Mayıs 2015 Cumartesi

23:29 -

*** BURAK CULUKAR ***,alıntı,hayat,soru,şiir

No comments

GİZLİ SAKLIM - I

Aslında hiç istemiyorum ama

Ne yapsam rutubetim sözlere bulaşıyor Kalbiye.

Kurabiye / Didem MADAK

Gittiğimiz yolların sonrası var mı?

Yoksa hepsi bu kadar mı?

Var Mı? - Hariçten Gazelciler

Çivi çiviyi sökmenin eşiğinde

Akıntıya karşı kürek çekiyorum.

Ada ülkelerine vuran deprem sonrası tusunami feryadıyla

Dibe çeken bir anafordayım.

Doğrular ile yanlışlar sarmaşık olmuş masaldaki gibi.

İyinin içindeki kötüyü, kötünün içindeki iyiyi arıyorum.

"İç ses!" diyor Didem Madak

"Bu bahsi kapa!"

Herkesten gizli saklım

Hadi senden konuşalım.

Biliyorum ben bu dünyadaki doğru çıkış yolunu,

Benimle gelecek misin, sona kadar?

Yolda sıkılmayasın diye şiirler okurken ben,

Uçarken sıkılmayayım diye gülecek misin sen?

Aklımda son kalan, kalbime doğru yola çıkan;

Bir başka şiirde tekrar bahsetmeli miyim senden,

Hem de hayatımı şiire giriş yapmadan,

Hem de sadece senden bahsederek,

Hem de en güzel kelimelerle?

3 Mayıs 2015 Pazar

21:06 -

*** BURAK CULUKAR ***,alıntı,dünya,güzel,hava,insan,tanışma

No comments

GÜZEL TARAFI

Dünya dışında yaşamın olup olmaması umrumda değil. Çünkü orada herhangi bir duygu yok. Tüm duygular dünyadadır ve kainat dediğin o sonsuz karanlık boşluk, ruhsuz gezegenlerin takıldığı salaş bir bardan başka bir şey değil.
Cosmos - Burak Aksak ( OT/Şubat )

Şöyle düşünülüp taşınıldığında iyi insanların hepsinin de neşeli oldukları ortaya çıkar. Neşeli olmak her zaman iyidir, bir şeyin de göstergesidir. Daha yaşarken ölümsüzlüğe ulaşmak gibi bir şeydir.

Çanlar Kimin İçin Çalıyor - Ernest Hemingway

Dünya'yı sevmemekle yaşamayı sevmemeyi aynı anlamda kullanıyorsun. Arasındaki ince ayrımı atlıyorsun. Zamanında - senin şu halin gibi - gaz ve toz bulutundan başka bir şey olmadığını hatırla. Nasıl olmuşsa olmuş yaşanılır bir hal almış. Sen de Dünya demişsin üzerinde yaşamışsın ve yaşıyorsun.

Etrafına bakıyorsun. Gördüklerini sayıyor, çıkan seslere dikkat ediyorsun. Camdan bakıyorsun; kasvetli bir hava, her yerden her yere giden metal yığınları, devasa boyutlarda beton yığınları, anormal boyutlarda tüketimi öven reklamlar, gündüzcesine ışıklar, ruhunu boğan elektrik telleri, toprağın kara çarşafı asfalt. Bunlara en az insanlar kadar uyum sağlamış ve seni hoşnut eden şey sokak köpekleri, ağaçlar, kır çiçekleri. Şimdi bir daha düşünüyorsun; Dünya'yı mı sevmiyorsun yaşamayı mı? Çünkü insan Dünya'da oturur, çevresindeki iyi insanlarla yaşar. Güzel insanlar yoksa..

Camdan ayrılıp odana, evine bakıyorsun. Bir tane aptal kutusu içinde çokça bağıranlar, çokça aptallar, çokça şov, çokça iki yüzlülük, çokça riyakarlık var. Uzaksın bütün bunlara yaşadığın hayatta maruz kalsan da, öyle kalmalısın da.

Düşünüyorsun ki güzel insanlar tanımalı, güzel insanları yazmalı. Onların var olduğunu kuşa, toprağa; diğer güzel insanlara anlatmalı. Aklının kaldığı insanları göstermeli.

Bütün kibar ısrarına rağmen yanından ayrılmıyorsun. Konuşuyor bir yandan yürüyorsunuz. Konuşmasındaki sadelik hoşuna gidiyor. Havana havasını katıyor, havasına havanı katıyor. Seni en sevdiğin noktadan vuruyor, kanını ısındırıyor ve bir anda aradaki mesafeler kalkıyor. 'Ben de' diye başlayan cümleler anlatıları beraberinde getiriyor. Anlatılan yerler biliniyor.

Öğreniyorsun ki senden en az sekiz mevsim fazla görmüş. Şaşırıyorsun. Sonra jetonun düşüyor. Konuşmadaki havanın sırrı buradaymış diyorsun..

Yanınızdaki üç beş kişi hızla uzaklaşmış durumda. Dünya'nın en doğal halinin içindesin ve yaşamayı seviyorsun. İkinci kibar ısrar geliyor. Sana diğerleri gibi hızla uzaklaşmayı öneriyor. İkinci defa kabul etmiyorsun. Konuşmasındaki güzellik ve saflık seni orada onun yanında tutuyor. Yola devam ediyorsunuz. Ağaçlardan ne istendiği konusunda hemfikir bir bilinmezlikte anlaşıyorsunuz. Kimseyi kafasına takmadığını duyuyorsun ve bu rahatlığın, bu konuşmanın başka bir sırrı daha ortaya çıkıyor. Neşeli yanını korumuş olmasının güzelliği var üstünde. Yanındaysan seni bırakmaz, ayrılırsan peşinden koşmaz.

Aşksız, bağlantısız; sadece güzel iki insan olarak bir şeyler konuşup paylaşmanın tadını çıkarıyorsun. Düşünmeye devam ediyorsun. Dünya'yı mı sevmiyorsun yaşamayı mı? Cevap veriyorsun; insan elinin değdiği yerdeki Dünya'yı ve insan kötülüğünün bulaştığı insanları sevmiyorsun. Güzel insanlar olduğu sürece yaşamaya değer diyorsun.

Teşekkür ediyorsun, yoldaki tanıdıkları görmeden onların uyarısıyla onları gördüğün, eski farkındalığının kalmadığı zamanlarda bu dürtüyü uyandırıp kendisini tanıyıp inceleme fırsatını verdiği için. Şu küçük Dünya'da belki yine denk geleceksiniz ama gelemezseniz şimdiden yolunun açık ve güzel olmasını diliyorsun..

13:36 -

*** ÇAĞATAY KIRMIZIAY ***,anahtar,gönül,ikilem,mutluluk,uyku,yeşillik

No comments

GÖNLÜN ANAHTARI

Gece zor geçmişti onun için. Erken yatmıştı, ama bir türlü uyuyamamıştı. Yarın olacak olanları planlamaktan kendini alamıyordu. Sürekli diyeceği cümleleri aklından geçiriyor ve cümlelerin ögeleriyle sürekli oynuyordu. İnsanları üzmekten nefret ediyordu çünkü. "Herkesi memnun etmek pek zor." deyip vicdanını bir nebze de olsa rahatlattıktan sonra uykuya daldı. Şu dönemlerde hayatını ele geçiren zor durumlar ve ikilemler, onu rüyasında da rahat bırakmadı. Uykusundan yorgun bir şekilde uyandı. Omzunda ve gönlünce taşıdığı yükler, içinde tuttuğu söylenmesi gereken sözler; tahammül sınırını çoktan aşmış, patlamaya hazır bir volkandı adeta. Soluk soluğa evin içinde dönüp durdu. Sürekli sakalıyla saçıyla oynadı. Stres onun için öldürücü seviyeye doğru yükseliyordu kanındaki adrenalinle birlikte. Sonra birden hiçbir şey olmamış gibi çöktü olduğu yere. Nefes egzersizleriyle mantığı, vücudunu kontrol altına aldı. Eli telefona uzandı. Listeye şöyle bir göz gezdirdi, araması gereken kişiler arasında dahi seçim yapamıyordu. Sonunda ona göre en doğru tercih gibi gözüken birini ,dostunu, arayıp kısık, korkmuş bir şekilde, aynı zamanda dişlerini sıkarak konuştu: "Konuşmamız lazım, yardımın gerek. Yoksa ben benliğimi kaybedeceğim."

Başka hiç bir söz çıkmadı ağzından. Uzun yıllar sadece insanları dinledi. Hiç konuşmadı desem yeridir. Aklını kaybetti resmen. Zihnini, kalbini kalın zincirlerle, kilitlerle kilitlemişti. Sadece kendisi için yaşıyordu. Yazdığı yazılarına bakacak olursak, bu kilitleri açacak kişiden kaçmayacakmış. Kendini ona teslim edecekmiş her şeyiyle. Soruyorum şimdi sana her ne kadar konuşmayacaksan da: elinde anahtarlarla biri mi girdi hayatına da kırk yıllık beton gönlün çayır çimen şimdi?