TOPRAK ZAMANDI

Sonunda bitti deyip başımı kaldırdım masadan. Pencereden dışarıya baktım. Hava kararmaya başlamıştı. Zamanın nasıl geçtiğini hiç fark etmedim. Son resmimi tamamlamak için nasıl hevesli olduğum düşünülürse geçen saniyelerin, dakikaların benim için pek bir önemi yoktu. Sonuç olarak üzerinde çok emek verdiğim resmim kusursuz bir şekilde ellerimin arasında duruyordu. Nasıl bir mutluluk duydum anlatamam. Hani sadece mutluluk olsa öyle ya da böyle anlatırım ama buruk mutlulukları anlatmak çok daha zor oluyor. Karşımda duruyor ve bana bakıyor sanki. Gözlerinin parıltısı anlatıyor bizi. Sadece benim için anlatıyor olsa bile ben usanmadan bakıp bakıp dalıyorum, dinlerken onun gözlerinden unutuyorum yaşadığımı. Fazla dalıp gitmeden koydum bir çerçeveye. Basmıştı bana yine dört duvar. Kalktım masadan dolandım etrafta. Ellerimin kalem rengi boyamış duvarları, sildim saatlerce. Oturdum, ellerimi ovuşturdum bir de. Derimin rengi solmuş, ellerim yıpranmış ama tırnaklarıma dolan kurşun rengi hala canlı. Çerçeveden bana bakan gözlerinle aynı renkte. Anladım ki silsem de seni, içimdesin, derindesin. değil silmek, kazısam bile izin kalacak. Kırmak, yırtmak ve yakmak istedim belki resimlerimi, sana olan resimlerimi. Yapamadım çünkü kalem çizikleri geçen zamanı tutmuyor ya da geriye döndürmüyor. Her bir çizik bir hatıra ya da bir hata asla unutmayan gönlümde. Ne istediğimi bilsem her şeyi unuttururum kendime, ama bilmiyorum ki. Tek istediğimi bildiğim şey çerçeveden bana bakma öyle. 

           Tam dört yıl boyunca inişler çıkışlar oldu aşkında. Vazgeçer gibi oldu, döndü daha çok benimsedi. Bu yüzden ara ara şiirlerinin duyguları değişti. Kafası karışıktı çünkü. Dört yıl bekledi Muzaffer. Bu nasıl bir sabır? Kardeşinin üniversiteyi kazanmış olması, hem de edebiyat öğretmenliğini, onu son sene biraz rahatlatmıştı. Üzerinden bazı yüklerinin kalkmasının ardından, yavaş yavaş kendini hazırladı ve bir gün dergide yayınlayacağı şiirinde aşkını itiraf etti. Sadece bununla kalmayıp konuşmuştu da. Deli çocuğa cesaret gelince de tam geliyor. Allah'tan kız da boş değilmiş de kısa süre içinde evlendiler. Hatice, ağabeyinin kurduğu yuvasına engel olmamak bir aralar evden gitmeyi düşünse de Muzaffer onu evde tutmayı başardı ve artık evde üç kişilerdi. Evdeki her an daha renkliydi. Evde bir edebiyat yapılıyordu... Aklınız şaşar. Ev iki üç günde bir kalabalık da oluyordu. Yemekler, toplantılar, partiler... Arkadaşları çoktu. Gerçekten ev eski kasvetli havasından kurtulmuştu. 3 sene sonra da kız bebek gelince, evde gürültü şamata hiç eksik olmadı. 2 yıl sonra bir bebek daha... Bu sefer erkek.  çocuklar büyüyene kadar sevimlilerdi. Sonra evi birbirine kattılar. Böyle bir yaramazlık olamaz. Muzaffer babası gibi olmak istemiyordu belki ama arada otoritesini göstermesi gerekiyordu. Muzaffer "Okul onları adam eder." dediği için bekledi, bekledi. Ama çocukların pek okuyacağı yoktu. Ergenlik dönemlerine gelince iyice ele avuca sığmaz oldular. Muzaffer de illa herkes okuyacak diye bir kural yok diyerek kızını atletizm kulübüne yazdırdı. Kız iyi koşuyordu. Bu yeteneğini halasından almış olmalı. Erkek de hem iyi şiir yazıyor hem de ticaret yapabilecek zekaya sahipti. Dergi işlerini büyütüp bir yayınevi açtı Muzaffer. Çocuk hem kitap satıyor hem de dergilerin satışını artırıyordu. Cahit Sıtkı'nın dediği gibi Muzaffer 35'inde yolun da yarısındaydı. İyi bir ailesi, mutlu bir yuvası ve çok sevdiği işi vardı. Çocukları işinde ayrıca yardımcı oluyorlardı. Bir yandan da en azından lise bitsin diye okuyorlardı. Nedendir bilmem, ilerleyen zamanlarda çocuklar bir anda karar değiştirip üniversiteye gitmek için çalışmaya başlarlar. Kız spordaki başarısını profesyonel boyutlara taşımak için bir okul, oğlan da halası gibi öğretmenlik için okumak istiyordu. İyi güzel, okumak güzel şey de, bu durum Muzaffer'i hem sevindirdi hem de düşündürdü. Ama babası gibi yapmayacağı için çocuklarına destek oldu. Özel hocalar tutup onları çalıştırdı ve istedikleri yerleri kazanmalarında pay sahibi oldu. Şöyle bir problem vardı ama: ikisinin de okulu şehir dışındaydı. Ona da tamam dedi ve ekonomik açıdan zorlansa da onları istedikleri gibi yaşattı. Kendisi yaşayamadığı içindi belki. Fakat çocukları bu kadar şımartması da doğru değildi. Çocuklar aynı çocukluk hallerine döndüler ve evden koptular bu sefer. Muzaffer söz geçiremiyordu. Sonuç olarak evde yine üç kişi kalmışlardı. Bir kaç ay sonra iki... Hatice evlenip gitti başka bir şehre. Muzaffer zaman zaman hatalı olduğunu düşünüyordu. Çocukların okulu bittikten sonra geri dönmemeleri, habersiz bir şekilde kendi hayatlarına yön vermiş olmaları Muzaffer'i çok sinirlendirse de ağzını açmıyordu. Bu durum da karısını çileden çıkarıyordu. Bir gün tam da bu sebepten kavga ettiler. Ben Muzaffer tamamen haklı demiyorum, onu hayat böyle yaptı ama eşi de haklı. Çok yüklendi kadın. İnanmayacaksınız ama Muzaffer babasının o çok tanıdık tavrını yaptı ve kılını bile kıpırdatmadı. Bir hafta 10 gün küs kaldılar. Muzaffer çalışma odasına çekilip yazı yazıyordu ve ağzını dahi açmıyordu. Evin neşeli halinden eser kalmamıştı. Karısı daha fazla dayanamayıp gitti. Nereye gitti bilmiyorum. Arka bahçede hiç konuşmadı. Muzaffer o sabah bomboş bir eve uyanınca afalladı. Zamanında uğruna öleceği kadın onu terk etmişti hem de sadece babası gibi olmak istemediği için. Hayatının son 15 yılını yazarak, şarkı dinleyerek ve kahve içerek geçirdi. Arada çocukları arardı. 1-2 dk konuşurlardı ama yalnızım kötüyüm yardım edin demezdi. Ne zaman sorsalar iyiydi. o çocuklarını merak etmezdi. Yani ederdi de sormazdı. Belki de kırgındı. Hatice desen, o hiç arayamazdı, kocası biraz değişik bir adammış. Kısacası hayatında bir tek yazıları kalmıştı. Bir kitap yazıyordu, kalın, tuğla gibi bir kitap olacaktı. İsmi de "Alim ve Zalim". Yanlış anlamadıysam kendi hayatını anlatıyor. Sorsa bana ben de anlatırdım. Kitapta bana da yer vermiş. "Sadık yarim" demiş bana, gururum okşandı. Kitabın sonları geldikçe hatıralar canlanıyor ve canını sıkıyordu. Sık sık kalbini tutuyordu. Hatırlıyorum da annesi de böyle kalbini tutuyordu. Korktum ama elimden ne gelir ki. Kimsenin yerini de bilmiyordum. Hani gitsem belki beni tanırlardı ama bilmiyorum. Hatice'nin yerini Muzaffer'in yazıp da gönderemediği mektuplardan gördüm. Durmadan uçtum. Hatice beni görünce hemen tanıdı evden taşıdığım bir mektup parçasını önüne bıraktım. Küçücük bir parça ama çok güçlü bir parçaydı. Sadece "gel"  yazıyordu. Yolculuk beni çok yormuştu. Bir iki gün dinlendim oralarda. Hem Hatice'nin yola çıkıp çıkmadığına bakıyordum. Ben yola çıktıktan sonra hemen o da çıkmış. Neredeyse aynı anda eve geldik. Ağaca tüneyip çalışma odasına baktım. "Benim gördüklerimi keşke az sonra Hatice görmese." diye içimden geçiriyordum ki odanın kapısını açtı. Hayatındaki en büyük destekçisi, kalbine yenik düşmüştü. Muzaffer hayatının son aşkını, kitabını bitirmiş ve göçüp gitmişti. Rüzgar kitabın son sayfasını açıp duruyordu ve işte unutamayacağım bir cümle daha:

- Alimden zalim, zalimden alim mi doğar bilmem ama, şunu iyi bilirim ki insanlar birlikte yaşarlar, yalnız ölüp yalnız cezalandırılırlar ve ruhları tek tek sorgulanır.

(Sadık yarim diye hitap ettiği kuzgun, ölümden sonra da Muzaffer'i yalnız bırakmaz. Eski günleri anlatırcasına durmadan çığlıklar atar.Her mezara gittiğinde kuzgunu nöbette gören Hatice onu "sadık yarim Muzaffer" diye çağırır ve yine bir gün geldiğinde onu, ağabeyinin yanına gömer. İkisine de olan minnet borcunu, onları hiç ayırmayarak öder.)

                                                                             son

                

BÖLÜM - 1

                İnsan kafasının kapalı bir kutu olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Bir an bile tahminlerimden emin olamadım. Sadece bir insanı uzaktan izledim, tam 80 yıl boyunca. Yaptığı hareketleri, verdiği kararları hayatım boyunca sorguladım, ama saf bir doğruluğa varamadım. Belki bu durum Muzaffer Beyin direkt olarak kendisi ile alakalıdır. Muzaffer hayatımda gördüğüm en değişik karakter, dünyada eşi benzeri yok bence. Düşüncelerini bir o biliyor, bir de tanrı. Neden böyle düşündüğümü baştan anlatayım, böylece benimle ne ilgisi var onu da öğrenmiş olursunuz.

                Ben buraya yaklaşık 80 yıl önce yerleşmiş bir kuzgunum. Bizi kargalara benzetirler ama doğrusu ben bir kuzgunum, diğerlerini bilemem. Buraya yerleşme sebebim de bizi kovdular. Neymiş çok kötü ses çıkarıyormuşuz? Sanki ben seçtim bu sesi. Konuşmayalım mı? Kovulduktan sonra yerimizi değiştirdik ve ben bu eski, ahşap verandalı eve geldim. Tabi o zamanlar eski değildi ve şimdiki gibi sokakta tek de değildi. Bahçesinde güzel bir ağaç vardı bu yüzden tercih ettim. Evde yaşayan bir adam, bir de karnı burnunda kadın vardı. Kadın sessiz sakindi, kimseye de zararı yoktu. İnanmayacaksınız ama bize bile... Bizi beslerdi, su verirdi.  Adam kadına nazaran biraz daha sert görünümlü biriydi. Sokakta ondan korkmayan yoktu herhalde. Dışarıda biri onu görürse asker gibi her zaman selam verirdi. Adam o kadar sertti ki, bir ara duygusuz olduğunu düşündüm. Karısı yavrusunu dünyaya getirmiş, mutluluk göz yaşı döküyor. Adamın kılı bile kıpırdamıyordu. Bu davranışları bir an bile değişmedi. Oğlu Muzaffer'e de aynı şekilde davrandı. Çocuk dediğin yaramazlık yapar, bu çocuk yaramazlık yapmaya korkuyordu. En ufak bir hatasında da dayağı yiyordu. Hata, bazen sadece adama göre hata olabiliyordu. Örneğin çocuk okumak istedi, adam manav dükkanına eleman lazım diye göndermedi çocuğu. Bir kaç sınıf okudu sonra bıraktı. Edebiyat öğretmeni olmak isteyen biri için çok erken eğitimden koptu zavallı çocuk. Fakat bırakmadı o okumayı yazmayı. Kendini her açıdan geliştirmeye devam etti ve bunları günlüğüne işledi. Yazdığı bir cümleyi hiç unutmam " Babamdan korkarım ve ona saygı duyarım, annemi ise severim.". Annesini sevmesinin nedenlerinden biri de arada sırada eve öğretmen arkadaşını çağırmasıydı. E tabi Muzaffer için 10-15 dakikada ne öğrenebilirse kar. Bir kaç yıl Muzaffer gizli çalışmalarına devam etti. Sabahları dükkanda, akşamları kitap başında. Muzaffer 10-11 yaşlarındayken kız kardeşi, Hatice doğdu. İnanır mısınız, adamda yine bir değişiklik yok. Bildiğimiz gibi yani. Muzaffer çok değişmişti, damarlarında deli kan akmaya başlamış ve artık baskıdan kurtulmak için fırsat kolluyordu. Ama babası çalışmalarını sekteye uğrattı. Manav işi için kalfa gibi bir şey tutmuş sadece acil bir durum olursa dükkana gidecekmiş. Babasının evde çok vakit geçirmesi evdeki herkesi çok etkiledi. Muzaffer adam akıllı ders çalışamıyor, eve öğretmen kadın da gelmiyor, arkadaş desen yok zaten. Hatice de sürekli eve geç kalma korkusu yaşıyordu. Okuldan sonra koşa koşa gelirdi. 10 yaşına kadar böyleydi.  Ama Muzaffer'in annesi herkesten çok yoruldu. Bir yaz günü arka bahçede çamaşır asarken yere yığıldı kadıncağız. Hastaneye gitti ama gelemedi oradan. Muzaffer yirmili yaşların başında bir delikanlı olmuş, eğitimini devam ettirmeye çalışıyor ama yeterli değil. Üstelik babasına kızgındı. Annesinin ölümünün nedeni ona göre babasıydı. Bu yüzden evde yabancı gibi yaşarlardı.

Bir gün adam evden çıktı gitti ve gelmedi. Muzaffer ve Hatice aradılar taradılar ama adam yok. Hatta dükkanı da satmış öyle gitmiş. Şimdi bu koca evde iki kardeş işşiz ve parasız, yalnızlardı. İkisine de komşuları ellerinden geldiğince yardım etti. Muzaffer bir şekilde kendine iş buldu. Edebiyat öğretmeni olamadı belki ama zamanın çok satan dergilerinden birine kabul edilmişti. Şiirler yazıyordu. Heves ve yaşanmışlık olunca ortaya güzel eserler çıkıyordu. Ben de ağaçta tünerken dinliyordum tabi. Muzaffer ve kardeşi genelde arka bahçede birlikte otururlardı. Muzaffer Hatice'nin üzerine çok düşerdi, o öğretmen olsun diye. Hatice'nin liseye gitmeye başladığı zamanlarda Muzaffer dergide bir kadınla tanıştı. Hayatında ilk kez aşık olmuştu ve neredeyse aşkından hasta olacaktı. Hayata isyan temelli şiirleri gitmiş yerine çiçekler böcekler kumrular gelmişti. Ama bir sorun vardı: muzaffer yıllar yılı içine kapanık birisiydi, konuşamazdı. Hele ki sevdiği kız karşısındayken asla...