TOPRAK ZAMANDI

                Niyazi Bey çocukluğundan beri aldığı eğitimlerle doğuştan gelen resim yeteneğini geliştirmiş ve sonunda uğruna okul bıraktığı sanatta, başarılı bir ressam olmuştu. Genç yaşına rağmen İstanbul'da tanınıyordu. Zamanın sanatçılarının toplandığı küçük kahvehanelerde saygı görüyordu.  İyi de para kazanıyordu ama o halkla iç içe yaşayabileceği bir mahallede yaşamına devam etmek istedi. Evinde de çok fazla eşya yoktu. Bir eski radyo, iki koltuk, iki yatak,iki sandalye bir masa... Evet, iki çünkü bir de yardımcısı var Niyazi Beyin. Rüştü Efendi... Ne için yardım ediyor derseniz de, Niyazi Bey onu sokağa yolluyor. Rüştü Efendi sokak sokak, park park gezip insanlarla konuşuyor ya da kalabalık bir meydana oturup insanları izliyor saatlerce. Sonra gelip Niyazi Bey'e anlatıyor şehrin insanlarının hikayelerini. Anlatırken  Niyazi Bey gözlerini kapatıp hayal eder  ve saatler sonra hayalini tuvale aktarmış olur. İnsan hayatları üzerine yaptığı tablolarla ünlenen Niyazi Bey hiç kendi hayatıyla ilgili resim yapmazdı. Hayatıyla ilgili de kimseye bir şey anlatmazdı. Sadece Rüştü Efendi ile iki günde bir çilingir sofrası kurardı. Türkülerle rakısını yudumlar dertleriyle birlikte yutardı, içine atardı. Bu yüzden erken yaşta yüzü soldu ve kırıştı. İçkiyi ve sigarayı bırakmak yerine yaşı ilerledikçe arttırıyordu. Rüştü Efendi karışmak istediğinde "Kaybedebileceğim neyim var ki hayatta? Bir sen varsın, iki üç fırçam ve boyam var. Bırak da üç kuruşluk zevkimiz olsun." derdi.

                Niyazi Bey'in tek zevki bu değildi elbet. Yaz gecelerinde balkonda oturup türkü mırıldanmayı severdi. İşte! Gelmişti yine yaz. Çiçekleri açmış yine Niyazi Bey'in ve cennet köşesi gibi bir balkonu olmuştu. Seviniyordu , çünkü Rüştü Efendi ile sabaha kadar sohbet edebilirdi balkonda. Bir akşam yine sofrayı hazırladı Niyazi Bey. Hem yemek yiyeceklerdi hem de Rüştü Efendi hikayeleri anlatacaktı. Ne var ki geç kalmıştı Rüştü Bey. "Acaba bir problem mi var, yoksa çok hikaye mi var?" diye düşündü Niyazi Bey. Oturdu bekledi. Yemekler soğudu, rakılar ısındı, sigara paketi bitti ama Rüştü Bey gelmedi. Evine gelen polis memuruna şaşırmış olacak ki pijamalarıyla gider Niyazi Bey, polislerin götürdüğü hastaneye. Rüştü Efendi aşırı sıcaklar nedeniyle, zaten var olan kalp hastalığıyla savaşıyordu. Koca yüreği çırpınıyordu. Doktorlar elinden gelen her şeyi yapmıştı ama yazılmışsa kaderde kaçış yolun olmuyor. Niyazi Bey yıkılmıştı, hayatındaki en değerli insandı. Dostunun üzerine bir avuç toprak atamadı. Yüreği izin vermedi. Herkes çekildikten sonra oturdu mezarın başına Niyazi Bey. Başladı konuşmaya:

- Sen de gittin ha? De fazla oldu. Zaten hayatımdaki tek dostum sendin. Şimdi o kutu gibi ev çok büyük gelecek gözüme. Masada karşımdaki sandalyeyi, bardağı ve tabağı boş gördükçe Tanrı'ya biraz daha kızacağım. Senden başkasını buladı mı? Şarkıları kimle söyleyeceğim? Hadi her şeyi boş verelim, resimler Rüştü? Resimleri nasıl yapacağım? Hikayeleri kim anlatacak bana? Bana "Bir kere de sen çık sokağa." diyeceksin ama yapamam ki. İnsanlara güvenmiyorum Rüştü. Neden mi? Yine başladık işte hayat hikayesi muhabbetine. Bu sefer iyi dinle Rüştü. Sana hiç anlatmadım çünkü bunun için iyi bir nedenim vardı. Ben çok küçük yaşta öksüz ve yetim kalmışım. Babam annemi öldürmüş. Sonra da kendini öldürmüş. Devlet de beni kimsesiz çocuklar yurduna yerleştirdi. Tanıdık geliyor mu Rüştü? Öğretmenlerimiz acımasızdı Rüştü. Ne acılar çektim, ne işkenceler gördüm. Bana meslek lisesi okutturmak istediler, resim malzemelerimi yaktılar. Yine de hayatıma ben karar verdim. Kaçtım. Nereye mi? Yurtta çalışmak istemeyen, yani yurttan kaçan, bir ablada. Hakkını ödeyemem. Bana çok şey öğretti. Yaptığı en büyük iyilik de kardeşimi buldum onun sayesinde. Yurttayken benim dosyamda görmüş kardeşimin olduğunu ve başka bir yurtta olduğunu. Anlattı bana, yardımcı oldu. Sonunda buldum onu. Hep korudum onu. "Hani başka kimsen yoktu." diyeceksin Rüştü, değil mi? E, tamam Rüştü. Yine yok senden başka kimse. Kardeşimden başka kimse... Kimse yoktu kardeşim. Bu yüzden çok ağladım gittiğine. Sonradan bulduğum kardeşim, ben erken ölürsem üzülme diye anlatmadım Rüştü. Şimdi ben yanıyorum üzüntüden. Huzur içinde yat kardeşim.

Orta şekerli kahveydi

Çayın demine sığınan anılar

İki sözcük arasına serpilmiştim

Sadece iki sözcük, detay yok

Doğum ve ölüm.

Tek bedendeydim başlarda

Gerçeklerin koynunda yatıp kalkıyordum

Her sabah farklı kokularda

Aynı hisle yeniden doğarak:

İhtiras.

Yoğun bekleyişlere kapalıydım

Matem görünce değişiyordum…

Hırçın, gözü pek.

Güçlüydüm, dağları deviriyordum

Olamaz dendi sonra bana

Sen insansın!

terk edip gittim kendimi

dört duvarın arasında.

bilmediğim bir yerdeyim şimdi

yalnızlık mı yoksa

ceketim mi ağır gelir omuzlarıma

koşuyorum karanlığa

sağanak dindi

girince ateşten bir sığınağa

alev alev yanıyor ruhum

kimin umrunda?

düşlerimi sırılsıklam eden

yağmurlar olmasın da

susadım

öylesine susadım ki

buz gibi bir aşka

içebilirim onu

herhangi bir kadının

dudaklarından kana kana

ama hazırım

elbet bitecek bir gün

yürüdüğüm bu kaldırım

geriye izler kalacak

yürürken bıraktığım

Saat ikiyi çeyrek geçe

Oturuyoruz kafadarlarla masada

Yuvarlıyorum buzu bardağıma

Dilimde yanık bir türkü

Doldurdu bütün kalbimi

Aynı anda öfkeyle ve aşkla

Adını anmadım bir daha

Zaten şarkılarım sendin

Yarım kalan şarkılarım

Söyleyemediğim şarkılarım

Yazacağım şarkılar

Her nağmede içi buran

Kelime kelime beni anlatan

Beni kahreden

Gözlerimi dolduran sendin

Ya da masamdaki rakımdın

İçtikçe içimi yakan

Üzerine soğuk su içtiğim

Emin değilim

Ya da buzdun

Rakımın tadını bozup da

Sadece kaybolup giden

    Başa çıkmak ya da baştan çıkmak…

   Sabretmenin zorluğu biner omuzlarına. Ne bir adım ileri gidebilirsin ne de bir adım geri. Nefesinin içine dolarken soluk borunun çeperine çarpışı olur ya, ufunetler basar sana. Haksızlık böyle bir şey işte! Bir damla suyu esirger çöllere düşünce. Küçücük ışık süzmesini vermez sana zifiri karanlıkta. Avuçlarına yürümez kanın. Bileklerin sımsıkı olur; duyusunu kaybedersin elinin, ayaklarının. Gözlerin kapanacakken yeni şoklar iner retinalarına. Kaslarındaki kramplar sesini bile çıkarmana engel. Midenin ortasına kurulmuş soğan büyüklüğünde ağrı. Sonra yayar kokusunu önce karnına, oradan kalbine, bedenine… Tek kapsülle paçayı sıyıracağını sanarsın da hissizlik geçer önüne. Tıkanırsın.

   Adalet başka geceye kalır.

         yasak..

sana dokunmak..

yok yok o bir ödül zaten.

gözlerine bakmak asıl

         yasak...

aşkına meczup olmak

         yasak..

ilk kez yaşıyormuşum gibi bu duyguyu

   sanki,           sanki sana aşık olmak küstahlık

kalbe anlatılmaz ki söz

umarsız , bitkin, yılgın dinlerken gönül titreyişlerimi

sayıklıyorum sabaha varana kadar

        yasak...

zıkkımlanıyorum dibine kadar şişelerin

derdim mi büyük evvela yoksa içtiğim zıkkım mı tatlı

bilemem

ben zaten kendimi bilsem

düşmezdim yasak aşkın koynuna

                       

                     Nisan 2011

   Onur Doğaç DÜZCİ

Yağmur cama vuruyor

Bütün hırsıyla, gürültüsüyle.

Eski radyoda en sevdiğim şarkılar...

Mırıldanıyorum hepsinde.

Saatimdeki kumlar dökülüyor

Çağlayan bir nehir gibi.

Sanki acelesi var!

Kum tanelerinden fazla

Aklımı meşgul eden şeyler.

Adaletsizlik değil mi bu?

Hangi adaletten bahsediyorsam?

Masallardaymış  mutlu sonlar.

Çocukluk inancıymış:

Kötüler hep kaybedenlerdir,

İyi insanlardır hep kazananlar.

Kazanan hep zaman olmuş,

Kum taneleri olmuş.

Yaptıklarına karşın insan dediğimiz yaratık

Sığınmış iki cam fanusa,

İki avuç kuma.

Görünce bir hüsran,

Ters çevir saati

Zaman olsun derman.

Zamanımız çok ya(!)

Hayatımın akışını bozan,

Nefesimi gırtlağımda tıkayan tortuları temizlesem...

Sonra bırak kumları.

Nasıl akarsa aksın.

İster bir gün daha aksın,
İsterse 40 yıl.

                Harry,  Louisiana eyaletinde doğmuş ve büyümüş, aileden gelen istek üzerine bankada çalışmaya başlamış ve 42 yaşına kadar da halinden memnun olan birisi. Ailesinin önemi kelimelerle tarif edilemeyecek kadar büyük onun için. Çünkü büyük babası ve büyük annesiyle birlikte geniş dindar bir aile içinde büyümüş ve onlarla sayamayacağımız kadar ortak anısı bulunan birisi. Geleneksel aile kutlamalarını, yemeklerini, toplantılarını, av gezintilerini ve hatta pazar ayinlerini hiç kaçırmazdı Harry. Bazı alışkanlıklarını ve hobilerini çocukken kazanmıştı. Geyik avlama gibi.

                Harry, Jane ile evlendikten sonra ve bankada terfi edilmesi üzerine sorumlulukları artmıştı. Sorumluluklarının artmasına karşın dinlenip hobileriyle uğraşabileceği zaman azalmıştı. Son bir yıl içinde de hemen hemen hiç boş zamanı olmamıştı. Bu durum ailesini rahatsız ediyordu. Özellikle Jane bu durumdan hiç hoşlanmıyordu. Ailesinin dışında siniri bozulan birisi vardı: Charles. Charles Harry'nin bankada tanıştığı ve şu an en yakın arkadaşı olan kişiydi. Harry terfi edilmeden önce ikisi de aynı büroda çalışıyorlardı. Her yıl av sezonu açıldığında iki yakın arkadaş ormana geyik avlamaya giderdi. Şimdi ise yoğunluktan dolayı bu sene avlanmaya gidip gidemeyeceği belli değildi. Bu yetmezmiş gibi Harry ve Jane Howman'ın evinde sinirler gerilmişti, iş yoğunluğu nedeniyle.

                Gerçekten canı çok sıkılan ve tek çareyi bu avlanma sezonunu kaçırmamak olduğunu düşünen Harry ani bir kararla Berwick kasabası yakınındaki avlanma alanına gider. Arkadaşını aramıştır ama Charles ona gelemeyeceğini söylemiştir. Avlanma alanına yalnız giden Harry, alan sorumlusuyla artık arkadaş gibi olduğu için, arabasıyla geçerken selam verir ve alanın içine doğru ilerler. Ormanın içine girdikten sonra iki el ateş edilir ve ses her yerde yankılanır. Aslında bu bölge için normal bir durum, bu yüzden kimse olumsuz bir şey düşünmez. Ta ki başka bir avcı Harry'nin ağaca çarpmış arabasını görene kadar. Avcı hemen arabanın yanına gider yardım için ama direksiyona yaslanmış cansız bedeni görünce polisi aramaya karar verir. Dakikalar sonra polis olay yerine gelip incelemelere başlar. Tüfekle iki el ateş edildiğini ve ağaca çarpma nedeninin, Harry'nin gaz pedalına basarken vurulmuş olmasıyla açıkladı. İlk düşünülen avlanan birisinin yanlışlıkla onu vurduğuydu. Ama cinayet de olabilirdi. Bu yüzden arabanın  kırık arka camı, koltuk kafalığındaki delikleri ve kurşunun kafasına giriş noktalarını birleştiren polis , ateş edilme açısını tespit ettikten sonra mermi kovanlarını aramaya koyulur. Ama bir tane bile bulamazlar. Temizlenmiş alan bu soruşturmayı cinayet başlığı altına sokuyordu. Polis görgü tanığı aramaya başladı ve sadece bir kişi bulabildi. O kişi çok uzakta olduğu için göremediğini sadece tüfeğinin çok parladığını, belki kaplama olabileceğini söyler. Polis için yetersizdir bu bilgi. Harry'nin ailesi, Jane ve avlanama alanı sorumlusu sorgulanır. Bilinmesi gereken bir bilgi söyleyemediler. Polis raporlarına geçen iki not vardı: 1- Avlanma alanı sorumlusu Harry'nin ilk kez Charles olmadan geldiğini söyledi. 2-Jane eşi ölen birine göre anormal bir şekilde çok sakindi. İkinci sorgu aşamasında sadece Jane ve Charles sorgulandı. Jane'e garip davranışları ile ilgili soru sorulduğunda, eşini artık sevmediğini zaten boşanmak istediğini söyler ve kanıt olarak da tartışmalarını anlatır. Charles ise Hasta olduğu için işe geç gittiğini bu yüzden arkadaşına eşlik etmediğini söyler ve o gün tarihli verilmiş raporunu da kanıt olarak gösterir. Soruşturma sıkışmış gibi görünüyordu. Daha iyi olay yeri incelemesi yapmak için alanın giriş ve çıkışlarını kapatan dedektifler mermi kovanlarının nerede olabileceği hakkında konuşurken, giriş kapısından korna sesi yükselir. Kontrol amaçlı giden polis memuru yaşlı bir avcı çift görür. Kapalı olduğunu söyleyip, gelen soru üzerine nedenini anlatır. Polis memurunun kullandığı tek kelime olay için büyük önem taşıyordu: "kaplama tüfek". Yaşlı çift bu tüfeğe sahip adamı şans eseri görmüştü. Yüzünü pek hatırlayamayan çiftin söylediği ipucu ise:"Sağ kolunda hac dövmesi vardı.". Polise dövmenin tarifini alan polis araştırmaları yoğunlaştırır. Sorgulamaları yapan dedektif, Charles'ın aynı dövmeye sahip olduğunu söyler. Bunu üzerine Charles tekrar sorgulanır. Dövmenin çok yaygın bir model olduğunu, kendisinin olmadığını, isterlerse evini arayabileceklerini söyler. Rahat gözükmek için yem atmıştır ama maalesef polis bu yeme aldanmayıp Charles'ın evinde detaylı bir araştırma yapar. Toplamda 4 tüfek bulurlar, ki birisi evin en gizli yerine saklanmış, eski şömine bacasına. Laboratuvar incelemelerine göre meşhur altın kaplama tüfek gizli yerden çıkan tüfekti ve mermi analizleri tutuyordu. İnceleme sonuçları Charles'a söylendiğinde ise Charles'ın gözleri dolmuş ve ağlamaya başlamıştı. İnkar etmeden, dindar bir kişi olduğunu ve vicdan azabı duyduğunu söyleyip öldürdüğünü kabul etti. İşin detayları daha da korkunçtu. Hastane raporu sahteydi. Dahası  da var. Jane ve Charles'ın gizli bir ilişkisi vardı. Birlikte olabilmeleri için Harry'nin öldürülmesi gerekiyordu. Bunu çok önce yapabilirlerdi ama ikisinin de kaçmak için yeterli para yoktu. Para bulmanın en iyi yolu ise Harry öldüğünde sigorta şirketinin Jane'e yapacağı 2 milyon dolarlık ödemeydi. Tabii kaza sonucu ölürse Harry. Nitekim de kaza ile vuruldu durumunu yansıtmaya çalıştılar. Yani av sezonu hedef için doğru zamandı. Kaza kurşunu gelebilirdi. İşten dolayı avlanmaya gidemeyecek olan Harry'nin fikrini değiştiren ise Jane olmuştu, gereksiz tartışma çıkarmalarıyla.

                Yargılanma sonucu ikisi de ömür boyu hapis cezasını çarptırılırken Harry ailesiyle birlikte son kez pazar ayinine katılıyordu, tabutun içinde.