TOPRAK ZAMANDI

Canımı sıkan ikilemler ele geçirdi bedenimi, dilimi. İçimi kasıp kavuran kafama sığmayan isyanımı haykırmak için, ne kaçabiliyorum, ne de bir kelime dile getirebiliyorum . Hayatımın rengi olmaya başlayan karanlığa farkında olmadan bir kandil yaktın. Çok uzaktan zor seçiliyordu ışığın, ama beni çıkmazlardan döndüren umuttu senin ışığın, varlığın. Parmak uçlarıma kan gönderemeyecek kadar yorgun düşmüş yüreğim çırpınıyor daracık kafesinde. Değil parmak uçlarıma, solmuş dökülmüş saçlarıma ve boynunu bükmüş kolumdaki kıllara varana can verecek kadar coşkuyla çırpınıyor duyduğum en şairane koku yüzünden. Burnumdan ciğerime değil yüreğime çekiyorum. Gel gelelim bilmiyorsun, biliyorsun belki de... Bu konuda emin olmak, benim için dünyadaki en değerli şey. En değerliler söz konusu olunca hayatın kumar oluyor, risk almak biraz daha zor oluyor ister istemez. Hele ki sana karşı... Keşke bu yazı neden böyle diye sorduğunda söyleyebilecek cesaretim olsaydı ya da keşke gözlerimiz yeterince konuşsaydı.

    
     Düşlerde Sevdim Seni Söyleyemedim
     Sessiz Öptüm Nefesini Söyleyemedim
     Sana Ben Şiirler Sözler Büyüttüm
     Sana Ben Baharlar Yazlar Büyüttüm
     Sana Ben Hummalı Gizler Büyüttüm
     Söyleyemedim

Gece zor geçmişti onun için. Erken yatmıştı, ama bir türlü uyuyamamıştı. Yarın olacak olanları planlamaktan kendini alamıyordu. Sürekli diyeceği cümleleri aklından geçiriyor ve cümlelerin ögeleriyle sürekli oynuyordu. İnsanları üzmekten nefret ediyordu çünkü. "Herkesi memnun etmek pek zor." deyip vicdanını bir nebze de olsa rahatlattıktan sonra uykuya daldı. Şu dönemlerde hayatını ele geçiren zor durumlar ve ikilemler, onu rüyasında da rahat bırakmadı. Uykusundan yorgun bir şekilde uyandı. Omzunda ve gönlünce taşıdığı yükler, içinde tuttuğu söylenmesi gereken sözler; tahammül sınırını çoktan aşmış, patlamaya hazır bir volkandı adeta. Soluk soluğa evin içinde dönüp durdu. Sürekli sakalıyla saçıyla oynadı. Stres onun için öldürücü seviyeye doğru yükseliyordu kanındaki adrenalinle birlikte. Sonra birden hiçbir şey olmamış gibi çöktü olduğu yere. Nefes egzersizleriyle mantığı, vücudunu kontrol altına aldı. Eli telefona uzandı. Listeye şöyle bir göz gezdirdi, araması gereken kişiler arasında dahi seçim yapamıyordu. Sonunda ona göre en doğru tercih gibi gözüken birini ,dostunu, arayıp kısık, korkmuş bir şekilde, aynı zamanda dişlerini sıkarak konuştu: "Konuşmamız lazım, yardımın gerek. Yoksa ben benliğimi kaybedeceğim."

Başka hiç bir söz çıkmadı ağzından. Uzun yıllar sadece insanları dinledi. Hiç konuşmadı desem yeridir. Aklını kaybetti resmen. Zihnini, kalbini kalın zincirlerle, kilitlerle kilitlemişti. Sadece kendisi için yaşıyordu. Yazdığı yazılarına bakacak olursak, bu kilitleri açacak kişiden kaçmayacakmış. Kendini ona teslim edecekmiş her şeyiyle. Soruyorum şimdi sana her ne kadar konuşmayacaksan da: elinde anahtarlarla biri mi girdi hayatına da kırk yıllık beton gönlün çayır çimen şimdi?

        Bu aralar kafamın içinde savaşlar çıkıyor. Her yer karman çorman. Düşündükçe çözülemeyecek bir tane daha kördüğüm  buluyorum. Düşündükçe kaçırdığım ihtimallere bir tane daha ekliyorum. Düşündükçe... Kızıyorum kendime bazen. Ardı arkası kesilmeyen soruları kendime kendime sorup "ya bu olsaydı" şablonuna oturttuğum cümlelerle cevap veriyorum. En azından öyle sanıyorum. Şarkıda diyor ya "içimdeki ateşle bodrumun sularına sarılıp sarılıp ağladım", tabii ki benim ateşim de sönmedi ne yaptıysam. Dalgalar alıp götürmedi beni uzaklara. Beni götürmedi uzaklara ama, bari içimdeki yığından biraz yüklenip gitseydi.

        Sabrım, dertlerim kadar çok olsaydı keşke. O zaman içimdeki ben ile olan sohbetlerimiz, hesaplaşmalarımız daha kısa sürerdi. Şimdiki hesaplaşmalarımız hep yarım, hep yarına ertelenmiş. Resmen kaçıyorum, o da kovalıyor. Bir gün yakalayacak beni ve bedelini ağır ödetecek. Ağzımı açamadan zihnime yerleştirecek bin bir türlü ihtimal tohumlarını. Kurtuluş : cesaretini topla ve acele etmeden olayları isteğin doğrultusunda rahat bırak. Ahlar, vahlar, ihtimaller, yanlışlar artmadan...Daha zor ya da geç olmadan...

Yanlışın neresinden dönersek dönelim yine de kardayız.

Panjur deliklerinden güneş elini uzatıp dokunuyor , uçuşan tozların arasından karanlıktaki yatağımın buz gibi soğuk tarafına. Buram buram isyan kokan odama renk katmaya çalıştığı belli. Bilmediği: Benim artık renkten, güneşten, getirdiği günden ve beraberindeki ümitlerden yana şüphem, daha da acısı korkum var. Bu nedenle, üstüme doğru gelen parlak lekelere dokunsam yanacakmışım gibi geliyor. Bir mum gibi ağır ağır, ya da bir kibrit gibi geri dönüşü mümkün olmadan... Elim bu sefer güçlü değil, risk alıp kaybetmek, yanmak istemiyorum. En iyisi parlak noktalar yatakta ilerledikçe biraz öteye gitmek, bir başka deyişle kaçmak gerek. Ta ki sen, kendin, panjurları, hatta camları ardına kadar açana dek.

Bir durumla karşı karşıya kaldığınızda hangisine izin verirsiniz aklınıza mı, kalbinize mi? Kalbiniz hissettiğiniz yönde sizi karara iter, mantığınız ise düşündüğünüz yönde. Siz hangi yönde gitmeye karar verirsiniz? Acaba mantık dediğimiz şey bizim hissettiklerimizden mi oluşuyor, ya da tam tersi mantığımız bizi istediği şekilde mi hissetmemizi sağlıyor? Peki ya siz bir birey olarak mantığımı veya hislerimi kontrol altında tutabiliyorum diyor musunuz, ya da ne kadar kontrol altında tutabiliyorsunuz? Ya da hayatımda hem mantığımla hem de kalbimle hareket mi ederim diyorsunuz? Peki ikisinin aynı anda ortaya çıktığı durumlarda ne yaparsınız?…

Mesela bir kızı çok seviyorsunuz, onunla gerçekten bir ömür geçirmek istiyorsunuz. Fakat ufak bir probleminiz var sevdiğiniz kız, aileniz tarafından istenmiyor ve sürekli bu sebepten ailenizle karşı karşıya  geliyorsunuz ve en sonunda sizden bir karar verilmesi isteniyor. Ne diyeceksiniz, ne cevap vereceksiniz? Kalbinizi mi dinleyeceksiniz yoksa, mantığınıza mı izin vereceksiniz? O an da hisleriniz size daima o kız ile birlikte olmayı söyleyecek, fakat mantığınız sürekli ailenizle karşı karşıya kalacağınız için böyle bir ilişki olmamalı diyecek.Siz ne söyleyeceksiniz ?

Kendi kendinize kurduğunuz senaryolar, ürettiğiniz fikirler hepsi birbirini çürüten tezler gibi kafanızda dönüp duracak, içinden çıkamayacak bir hale dönüştüğünde hangi taraftan ödün vereceksiniz ? Ailem beni nasılsa affeder deyip hislerinizin peşinden mi gidersiniz, yoksa ailemi bu şekilde üzmeye nasılsa değmez deyip mantığınızı mı dinlersiniz?

Bu sorunun cevabını size Mantıklı Kalp verebilir. Belki veremez ama kesin olan bir şey var ki, böyle bir durumla karşılaştığınız da değişmeyecek tek şey Hisleriniz…

     Gönlümüzü, aklımızı hallaç pamuğu gibi sağa sola savuran çirkinliklerden sonra, biz o daracık lüzumsuz zamanlarda öfkeyle birlikte istemsiz konuşuyoruz bazen. Yutamayacağımız lokmaları ağzımıza koyuyoruz. Sonra gerçeği anlayınca, yutamayacağımızı anlayınca, gururumuzla savaşıyoruz. Gururumuzla savaşırken, bir yandan da çöküyor gırtlağımıza kolumuzu kanadımızı kırık bırakıp giden çirkinlikler. Zincire vurup uyuttuğumuz hasret köpeklerini uyandıran, kan akışını saçma sapan bir hale sokan, elimizi ayağımıza dolaştıran, beynimizle gönlümüz arasında kurulu mantık köprüsünü zorlanmadan yıkan, Allah'ın özenle yarattığı kuluna sadece anlamsız gözlerle bakar hale geliyoruz. Cesaretimiz, başkaları yüzünden kırılan cesaretimiz, yüzünden ona sadece rüyalarımızda yer veriyoruz. Kaybetmek bizler için artık çok büyük bir eylem, yıkım boyutunda. O yüzden şimdilik hayallerdesin, gönlümün uzanamayacağı, zihnimin tahmin edemeyeceği kadar uzaklardasın. Belki de yakınsın ama... Ne eski gücüm, ne cesaretim, ne de kendime çizdiğim sınırın dışına çıkabilecek gururum var. Uzaktan sevmek bir kördüğüm, uykumu düğümleyip beni düşlere iten ipin bir ucu sende bir ucu da bende. "Çöz hadi körfezi güzelleştiren". Umarım bunu evren sana iletir. Zaman her şeyin ilacı evet biliyorum ama arsızlaşan hasret köpekleri zorluyor beni.

oturduğum hEr yErdE, 

baktığım hEr köşEdE

gözlErim gözlErini,

kulaklarım sEsini
zihnim yarattığı sEnli bEnli sahnElEri arar.

     "Söze nasıl başlanır" gibi kalıplaşmış bir cümleyle giriş yapmak istemedim aslında. Fakat gelin görün ki, bazı günümüz şartları ve olayları için kelimeler, cümleler veya metinler anlamsız kalıyor. Ne desem anlatmak istediğim duyguların ve fikirlerin içini doldurmuyor. Çünkü bu duyguları ve düşünceleri böylesine balon gibi şişiren insanlık ayıbının getirdiği büyük boşluk.  Doldurmasa da ben içimden geçenlerin küçük bir kısmını yazmayı deneyeceğim.

     Gelelim bu boşluğun yapı taşlarına. Neler oluyor da insanoğlu insan olmaktan utanır hale geliyor ve bu amansız boşluk gittikçe büyüyor, ya da başka bir soru: Bu boşluğun neresi çekici de insanlığı yavaş yavaş yutuyor? Belki de cevaplanması en zor sorulardır.

      Bazı uzmanlar(!) çıkıp insanoğlunun davranışlarının nedenlerini araştırıyorlar, bazı karakterlerin (veya karaktersizlerin) analizini yapıyorlar. Sonra da büyük iş yapmış gibi çıkıp gündüz kuşağı programlarında anlatıyorlar. İyi güzel yapıyorsunuz da, ülkemizde, dünya üzerinde var olan kaos düzeninin oluşmasında sizin payınız da var. Nasıl mı? Yavaşça anlatıyorum. Öncelikle güç, hırs, iktidar ve intikam gibi terimler türedi siyasiler yüzünden. Sadece 21. yüzyıl için demiyorum bunu. İlk insandan beri gelen, güce sahip olma ve yönetme arzusu yüzünden tarih boyunca insanlık kutuplaştı. Dönem dönem kutup isimleri farklılaştı tabii. Günümüze doğru gelirken de kutup sayısı artış gösterdi. Kutuplaşacak o kadar çok malzeme verdiler ki insanlara hangisini seçeceğini bilmeden boş kafayla ortalarda gezdiler. Büyük saydığımız insanlar, eğitimin ve öğretimin alınması gereken yerin özelliklerini karıştırdılar. Belki de eğitim sisteminin içini boşalttılar. En olmadı, başta anne babaları yanlış eğittiler. Sonuç olarak mı? Rüzgar esse o tarafa yönelecek, birisinden ak için kara dediklerini duysa vazgeçip o da kara diyecek, kutuplaşmanın bir erdem olduğunu, kendisi gibi düşünmeyenlerin düşman olacağını sanan, dünya da dönen bin bir oyundan habersiz kendi küçük oyununda eğlenen, güçsüze karşı güç kullanmanın delikanlılık olduğunu savunan, kavganın ya da bir ileri boyutu insan öldürmenin güç gösterisi olduğunu savunan insanlarla doldu etraf.

     Bu kadar mı peki bu liste? İstediğim kadar uzatırım bu listeyi emin olun. İster siyasiler yüzünden, ister dini yanlış bilen din adamları yüzünden, ister yanlış eğitim sistemi yüzünden, hatta isterse takımlar yüzünden olsun. Canavar sayısı günümüzde artık çok fazla ve biz bunu çabuk kabulleniyoruz. Ama ben kabullenmiyorum. Hiç bir kadın tecavüz gibi iğrençliği hatta sözlü tacizi,dayağı,işkenceyi,bıçaklanmayı,öldürülmeyi hak etmez,hiç bir bebek şiddeti,işkenceyi ve tacizi hak etmez,hiç bir adam trafikte korna çaldı diye, kavşakta yavaş hareket etti diye ya da bir yere park etti diye dayağı ve ölümü hak etmez, hiç bir adam istemeden bir cama kar topu attı diye ölümü hak etmez, hiç bir kişi medeniyetin bağrı(!) dediğimiz yerlerde(ABD, İsveç, Almanya) SADECE Müslüman olduğu için öldürülmeyi,darp edilmeyi hak etmez hiç bir hayvan dövülerek öldürülmeyi, tacize uğramayı hak etmez. Hak etmezler ama maalesef günümüz de bunlara çok kurban verir olduk. Konuşmayı, düşünmeyi, saygı ve sevgi gösterip sabırlı olmayı unuttuk. Ama acele işe şeytan karıştı işte. Ayrıca insanlık suçunu işleyenler, işlemesi için ortam yaratan siyasiler ve adalet yetkilileri, suça kendilerince mantıklı sebep uydurup cinayetleri ve tacizleri hedef gösteren sanatçılar(!) ve çakma dindarlar, son olarak da görüp de sessiz kalanlar (komşular, yoldan geçenler vs.) siz de insanca muameleyi HAK ETMİYORSUNUZ. Timsah gözyaşlarınızla masumların topraklarını kirletmeyin.

     Bize ne o hükümet ne bu hükümet, ne o araba ne bu, ne teknoloji, ne de yeni TFF başkanı gerek. Bize saygı, sevgi, hoşgörü, sabır, akıl, mantık gerek. Bize insan gerek.

  Çevrem ve ben... kendimi hiç bir yere ait bulamıyorum. İçtiğim su bana göre değil. Pişirdiğim patlıcan musakka daha çok zeytinyağlı dolma gibi burda bana. Yenilenmenin değişerek olduğuna inanmıyorum ben. Bence yenilenme yapışan pasları zımparalamakla olur. Bebek annesinin memesini zımparaladıkça süte ulaşır. Uzun zaman önce okuduğumuz kitaba tekrar bakacağımızda, bilgilerimizi tazeleyeceğimizde önce üfleriz. Ya da yeni bi dans öğreneceğimizde önce kabasını kaparız sonra kendimizi aynada dikkatlce izledikçe, zımparalarız vücudumuzu. Kesilen bir ağacı kereste yapmışken zımparayla saza dönüştürürüz. İşte ben de böyle yapmalıyım. Asıl olan gitmek olmamalı kalabilip yaşadığım şehri yenilemeliyim.

  Benim başlangıcım yaşlılar olacak. Yeniliklerin en zor hayata geçtiği jenerasyondan başlayacağım zımparamı sürtmeye. Çünkü çevremde büyükleri örnek alan kardeşlerim çok. Ağacın kökünden başlarsam meyvelerim daha çabuk ve daha güzel olgunlaşır ve ortaya çıkabilecek kısır döngüden de kurtulmuş olurum. Sadece insanlara sürterek içlerinde kalmış benlikleri çıkarmak istemiyorum. Nesnelere ve diğer canlılara da dokundurucam ben zımparamı. Bu bi şehirse sadece insanların değil ki bitkilerin hayvanların hatta arabaların bu şehir. En çok da betonların.

  Herşeye karışıcam bazılarında derin ve uzun süre çalışıcam bazılarında da daha yüzeysel ama o zımpara herşeye değicek. Beni burdan uzaklaştıran ya da bana karışmayan ne olursa olsun o demir süzgeçten geçecek, ben hariç.

  Neden yalnızca kendimi zımparalamıyorum ki ben? Düşünmedim mi sandınız bunu. Tabi ki düşündüm! Cevabı çok basit: Kendimi seviyorum, bencilim. 

Yine ben. Yine aynı yer. Aynı dert tasa diyemeyeceğim. Bu dünyada sıkıntısı olan insan tek ben değilim ve hayatım boyunca da şu bel ağrısından öldüren, kıçımı düzleştiren bankta yalnız başıma oturup İstanbul semasına dert yanamam ya. Can dostum bugün yanımda ve onunla tokuşturuyoruz. Bu sefer ben susuyorum o anlatıyor. Adam benden dertliymiş be. Yıllar önce müzik sevdasına gelmiş İstanbul'a. Bilirsiniz işte garibanlık zor. Kendinden vazgeçiyorsun da çoluk çocuğundan, ailenden kolay kolay vazgeçemiyorsun. O da ailesi için düşmüş müzik yapma sevdasına. Kaset çıkaracakmış. Gazinodan gazinoya gidip burada yaşamını düzene sokacak kadar para kazanacakmış. Ailesini sonra yanına alıp rahat ettirecekmiş. İlk sene kimse ekmek kapısı göstermemiş ona. Sokaklarda yatıp kalkmış. Müziğini sokakta yapmış. Hayat sürprizlerle dolu ya, bir adam tutup kolundan kendi mekanına götürmüş. İş vermiş, yatacak yer de vermiş. Mekan küçük ama sakin bir yermiş. Çok seviyormuş çalıştığı insanları ve ortamı. Ne yazık ki kazandığı para hedeflerine çok uzakmış. Sık sık arayıp henüz zamanı olmadığını söylüyormuş ailesine. Yenge iki çocukla yapayalnızmış. Yorulmuş tabii  köydeki baskıdan. Bir tane insan da çıkıp sahip çıkmamış ya. Pardon insan dedim. Neyse bir gün köyün bakkalı aramış bizimkini. Oğlum gel karının sana ihtiyacı var diye. Adam uzun bir yol gitmiş ama nasıl gittiğini anlamamış. Gidince evinin önünde gereksiz bir kalabalık görmüş. Telaşlanıp içeriye doğru koşmuş. Kapıda bakkal yakalamış. Çekmiş bir köşeye sarılıp karını kaybettik evlat demiş. Neden nasıl diye soramadan sinir krizi geçirmiş bizimki. Nasıl geçirmesin abi dünyası yıkılmış çocuğun. Yatıştıktan sonra işin aslını öğrenmiş ama öğrenmese daha iyiymiş. Kendilerini erkek sananlar savunmasız bir kadına kıymışlar adamı erkeklikten utandırırcasına. Adam yıkılmıştı bir daha tabii. 2 yıldır hasret yüzüne son bir kez bakıp öpüp bir iki kürek toprak atmış. Gözyaşlarıyla sulamış toprağını. Adalet büyüktür, o değilse bile Allah büyüktür deyip çocukları için intikamın ateşini içinde söndürmüş. Gözünün yaşı kurumadan çocuklarıyla gelmiş çalıştığı yere. Mekan sahibi delikanlı adammış ki yardım etmiş ona. Çalışmaya devam etmiş. Ağlayarak söylemiş her şarkısını. İçinden kopup gelen özlemle söylemiş. Her nağme içini sızlatmış. Dinleyenler bilmese de çok sevmişler ve hayran kitlesi bile olmuş. İş vermeyen ünlü gazinolar teklif üzerine teklif, para üzerine para önermişler. Kaset albüm vaadleri falan... Tek bir cümlesi açık ve net şekilde niyetini belli etmiş: çocuklarım iyi yetişiyor Allah'a şükür aç değiliz açıkta değiliz kara gözlümü geri döndürüp hayallerini ona veremeyecekse bırak para sizin yalancı ceplerinizi yalancı ellerinizi doldursun. Bu adam içmesin de kim içsin be. bugünlük de bu kadar.