TOPRAK ZAMANDI

     "Söze nasıl başlanır" gibi kalıplaşmış bir cümleyle giriş yapmak istemedim aslında. Fakat gelin görün ki, bazı günümüz şartları ve olayları için kelimeler, cümleler veya metinler anlamsız kalıyor. Ne desem anlatmak istediğim duyguların ve fikirlerin içini doldurmuyor. Çünkü bu duyguları ve düşünceleri böylesine balon gibi şişiren insanlık ayıbının getirdiği büyük boşluk.  Doldurmasa da ben içimden geçenlerin küçük bir kısmını yazmayı deneyeceğim.

     Gelelim bu boşluğun yapı taşlarına. Neler oluyor da insanoğlu insan olmaktan utanır hale geliyor ve bu amansız boşluk gittikçe büyüyor, ya da başka bir soru: Bu boşluğun neresi çekici de insanlığı yavaş yavaş yutuyor? Belki de cevaplanması en zor sorulardır.

      Bazı uzmanlar(!) çıkıp insanoğlunun davranışlarının nedenlerini araştırıyorlar, bazı karakterlerin (veya karaktersizlerin) analizini yapıyorlar. Sonra da büyük iş yapmış gibi çıkıp gündüz kuşağı programlarında anlatıyorlar. İyi güzel yapıyorsunuz da, ülkemizde, dünya üzerinde var olan kaos düzeninin oluşmasında sizin payınız da var. Nasıl mı? Yavaşça anlatıyorum. Öncelikle güç, hırs, iktidar ve intikam gibi terimler türedi siyasiler yüzünden. Sadece 21. yüzyıl için demiyorum bunu. İlk insandan beri gelen, güce sahip olma ve yönetme arzusu yüzünden tarih boyunca insanlık kutuplaştı. Dönem dönem kutup isimleri farklılaştı tabii. Günümüze doğru gelirken de kutup sayısı artış gösterdi. Kutuplaşacak o kadar çok malzeme verdiler ki insanlara hangisini seçeceğini bilmeden boş kafayla ortalarda gezdiler. Büyük saydığımız insanlar, eğitimin ve öğretimin alınması gereken yerin özelliklerini karıştırdılar. Belki de eğitim sisteminin içini boşalttılar. En olmadı, başta anne babaları yanlış eğittiler. Sonuç olarak mı? Rüzgar esse o tarafa yönelecek, birisinden ak için kara dediklerini duysa vazgeçip o da kara diyecek, kutuplaşmanın bir erdem olduğunu, kendisi gibi düşünmeyenlerin düşman olacağını sanan, dünya da dönen bin bir oyundan habersiz kendi küçük oyununda eğlenen, güçsüze karşı güç kullanmanın delikanlılık olduğunu savunan, kavganın ya da bir ileri boyutu insan öldürmenin güç gösterisi olduğunu savunan insanlarla doldu etraf.

     Bu kadar mı peki bu liste? İstediğim kadar uzatırım bu listeyi emin olun. İster siyasiler yüzünden, ister dini yanlış bilen din adamları yüzünden, ister yanlış eğitim sistemi yüzünden, hatta isterse takımlar yüzünden olsun. Canavar sayısı günümüzde artık çok fazla ve biz bunu çabuk kabulleniyoruz. Ama ben kabullenmiyorum. Hiç bir kadın tecavüz gibi iğrençliği hatta sözlü tacizi,dayağı,işkenceyi,bıçaklanmayı,öldürülmeyi hak etmez,hiç bir bebek şiddeti,işkenceyi ve tacizi hak etmez,hiç bir adam trafikte korna çaldı diye, kavşakta yavaş hareket etti diye ya da bir yere park etti diye dayağı ve ölümü hak etmez, hiç bir adam istemeden bir cama kar topu attı diye ölümü hak etmez, hiç bir kişi medeniyetin bağrı(!) dediğimiz yerlerde(ABD, İsveç, Almanya) SADECE Müslüman olduğu için öldürülmeyi,darp edilmeyi hak etmez hiç bir hayvan dövülerek öldürülmeyi, tacize uğramayı hak etmez. Hak etmezler ama maalesef günümüz de bunlara çok kurban verir olduk. Konuşmayı, düşünmeyi, saygı ve sevgi gösterip sabırlı olmayı unuttuk. Ama acele işe şeytan karıştı işte. Ayrıca insanlık suçunu işleyenler, işlemesi için ortam yaratan siyasiler ve adalet yetkilileri, suça kendilerince mantıklı sebep uydurup cinayetleri ve tacizleri hedef gösteren sanatçılar(!) ve çakma dindarlar, son olarak da görüp de sessiz kalanlar (komşular, yoldan geçenler vs.) siz de insanca muameleyi HAK ETMİYORSUNUZ. Timsah gözyaşlarınızla masumların topraklarını kirletmeyin.

     Bize ne o hükümet ne bu hükümet, ne o araba ne bu, ne teknoloji, ne de yeni TFF başkanı gerek. Bize saygı, sevgi, hoşgörü, sabır, akıl, mantık gerek. Bize insan gerek.

  Çevrem ve ben... kendimi hiç bir yere ait bulamıyorum. İçtiğim su bana göre değil. Pişirdiğim patlıcan musakka daha çok zeytinyağlı dolma gibi burda bana. Yenilenmenin değişerek olduğuna inanmıyorum ben. Bence yenilenme yapışan pasları zımparalamakla olur. Bebek annesinin memesini zımparaladıkça süte ulaşır. Uzun zaman önce okuduğumuz kitaba tekrar bakacağımızda, bilgilerimizi tazeleyeceğimizde önce üfleriz. Ya da yeni bi dans öğreneceğimizde önce kabasını kaparız sonra kendimizi aynada dikkatlce izledikçe, zımparalarız vücudumuzu. Kesilen bir ağacı kereste yapmışken zımparayla saza dönüştürürüz. İşte ben de böyle yapmalıyım. Asıl olan gitmek olmamalı kalabilip yaşadığım şehri yenilemeliyim.

  Benim başlangıcım yaşlılar olacak. Yeniliklerin en zor hayata geçtiği jenerasyondan başlayacağım zımparamı sürtmeye. Çünkü çevremde büyükleri örnek alan kardeşlerim çok. Ağacın kökünden başlarsam meyvelerim daha çabuk ve daha güzel olgunlaşır ve ortaya çıkabilecek kısır döngüden de kurtulmuş olurum. Sadece insanlara sürterek içlerinde kalmış benlikleri çıkarmak istemiyorum. Nesnelere ve diğer canlılara da dokundurucam ben zımparamı. Bu bi şehirse sadece insanların değil ki bitkilerin hayvanların hatta arabaların bu şehir. En çok da betonların.

  Herşeye karışıcam bazılarında derin ve uzun süre çalışıcam bazılarında da daha yüzeysel ama o zımpara herşeye değicek. Beni burdan uzaklaştıran ya da bana karışmayan ne olursa olsun o demir süzgeçten geçecek, ben hariç.

  Neden yalnızca kendimi zımparalamıyorum ki ben? Düşünmedim mi sandınız bunu. Tabi ki düşündüm! Cevabı çok basit: Kendimi seviyorum, bencilim. 

Yine ben. Yine aynı yer. Aynı dert tasa diyemeyeceğim. Bu dünyada sıkıntısı olan insan tek ben değilim ve hayatım boyunca da şu bel ağrısından öldüren, kıçımı düzleştiren bankta yalnız başıma oturup İstanbul semasına dert yanamam ya. Can dostum bugün yanımda ve onunla tokuşturuyoruz. Bu sefer ben susuyorum o anlatıyor. Adam benden dertliymiş be. Yıllar önce müzik sevdasına gelmiş İstanbul'a. Bilirsiniz işte garibanlık zor. Kendinden vazgeçiyorsun da çoluk çocuğundan, ailenden kolay kolay vazgeçemiyorsun. O da ailesi için düşmüş müzik yapma sevdasına. Kaset çıkaracakmış. Gazinodan gazinoya gidip burada yaşamını düzene sokacak kadar para kazanacakmış. Ailesini sonra yanına alıp rahat ettirecekmiş. İlk sene kimse ekmek kapısı göstermemiş ona. Sokaklarda yatıp kalkmış. Müziğini sokakta yapmış. Hayat sürprizlerle dolu ya, bir adam tutup kolundan kendi mekanına götürmüş. İş vermiş, yatacak yer de vermiş. Mekan küçük ama sakin bir yermiş. Çok seviyormuş çalıştığı insanları ve ortamı. Ne yazık ki kazandığı para hedeflerine çok uzakmış. Sık sık arayıp henüz zamanı olmadığını söylüyormuş ailesine. Yenge iki çocukla yapayalnızmış. Yorulmuş tabii  köydeki baskıdan. Bir tane insan da çıkıp sahip çıkmamış ya. Pardon insan dedim. Neyse bir gün köyün bakkalı aramış bizimkini. Oğlum gel karının sana ihtiyacı var diye. Adam uzun bir yol gitmiş ama nasıl gittiğini anlamamış. Gidince evinin önünde gereksiz bir kalabalık görmüş. Telaşlanıp içeriye doğru koşmuş. Kapıda bakkal yakalamış. Çekmiş bir köşeye sarılıp karını kaybettik evlat demiş. Neden nasıl diye soramadan sinir krizi geçirmiş bizimki. Nasıl geçirmesin abi dünyası yıkılmış çocuğun. Yatıştıktan sonra işin aslını öğrenmiş ama öğrenmese daha iyiymiş. Kendilerini erkek sananlar savunmasız bir kadına kıymışlar adamı erkeklikten utandırırcasına. Adam yıkılmıştı bir daha tabii. 2 yıldır hasret yüzüne son bir kez bakıp öpüp bir iki kürek toprak atmış. Gözyaşlarıyla sulamış toprağını. Adalet büyüktür, o değilse bile Allah büyüktür deyip çocukları için intikamın ateşini içinde söndürmüş. Gözünün yaşı kurumadan çocuklarıyla gelmiş çalıştığı yere. Mekan sahibi delikanlı adammış ki yardım etmiş ona. Çalışmaya devam etmiş. Ağlayarak söylemiş her şarkısını. İçinden kopup gelen özlemle söylemiş. Her nağme içini sızlatmış. Dinleyenler bilmese de çok sevmişler ve hayran kitlesi bile olmuş. İş vermeyen ünlü gazinolar teklif üzerine teklif, para üzerine para önermişler. Kaset albüm vaadleri falan... Tek bir cümlesi açık ve net şekilde niyetini belli etmiş: çocuklarım iyi yetişiyor Allah'a şükür aç değiliz açıkta değiliz kara gözlümü geri döndürüp hayallerini ona veremeyecekse bırak para sizin yalancı ceplerinizi yalancı ellerinizi doldursun. Bu adam içmesin de kim içsin be. bugünlük de bu kadar.