TOPRAK ZAMANDI

beklerken ilk ışıklarını sabahın

sigaramın zehri gibi acı                 

                           Dumanı gibi titrek

Yılmaz gibi yürekli ve

Nazım gibi sevdalıydı gönlüm

üç satırla anlatamam seni

                İMKÂNSIZ

tıpkı bulmak gibi karşılıksız aşkıma karşılık

seni sevmek Kazım’ın şarkısındaki her nota

 ayazda ciğerimi acıtan her nefes

                nefes ya…

her alışımda sensizliği hatırlatan nefes

ne zormuş sensiz kalmak

sıcak gülümsemen her zerk ettiğinde yaşama sevincini içime

akardı içimden taşan sevda sözcüklere

sözcükler dizelere dönüşür

o güzel gülümsemen ölümsüz olurdu

ve

gittiğindebana bahşettiğin ölümsüzlük var ya

sonsuzluk acısıyla yaşıyor hala dizelerimde

SENSİZLİK ya…

ONUR DOĞAÇ DÜZCİ

Bugün çok açılmadım öyle her zaman ki gibi. Küçüğün yanına yetecek kadar balığımı tutup geri döndüm. Bağladım Derya'mı karaya. Ne komik değil mi? Hayatımı benden alan kara parçasına bel bağlıyorum yine. Dalgalar beni sallarken ya da, rakıdan ben sallanırken yemek yemek kadar güzel bir şey yok şu küçücük Derya'mda. Yemek yerken bile efkardan sağa sola yuvarlanıyorum gibi gözüküyor. Hoş, öyle olsa da kimsenin "Bu adam niye böyle?" diyeceği yok. Bilen bilir beni. Her şeyi kaybettiğimi, Derya'mın gittiğini bilir. Sana anlatıyorum kabaran deniz, dinlesin beni bütün körfez. İlk ve son kez... Anlatayım ki vurmasın dalgalar Derya'ma, sıçmasın martılar Derya'mın tepesine. İnanmayacaksınız ama yıllar öncesinde bir işim vardı, ailem vardı, dünyalar güzeli Derya'm ve bir de meleğim İrem. Şu kahpe dünyada şansı yaver giden tek insanoğlunun ben olduğumu düşünürdüm. Sabah kalkarım güneş doğmadan, ama zaten güneşi odama getirmiş sırma saçlım, ufaklık desen kırlarda açan taze bahar çiçekleri gibi kokuyor. Sanki en güzel çiçekler, melekler benim evimdeydi. İş umrumda değildi aslında ama ufaklığın geleceği için işte. Yine de o geçen zamanı evde değerlendirmek için yalvarırdım yaradana. Akşamlarsa ayrı bir güzel. Ne yorgunluk kalırdı, ne de dert tasa. Unuttururlardı her şeyi bana, zamanı bile. Saate bakmayı unuturdum. Onlar sayesinde hayatımdaki her şey iyi güzelken, sahte bir firma tarafından dolandırıldığımı fark etmedim bile. Aptallık yaptım. Sadece bu olsa yine iyi. Toparlayamadım ve her şey avucumda su olup aktı, tutamadım. Sonra sinir stres, dert tasa, iş derken onları unuttum. Unutmakla kalmayıp hatırladığım zamanlardaysa onlara karşı yabancı bir adam oldum, kötü davrandım. Yine de destek oldular, ama hata yapmışım hep onlara karşı. İnsan ya bu, sabır denen bir şey var. Kalmamış Derya'mda, tükenmiş kadıncağız. Bir gün işten erken çıktım, toplantı toplantı... Nereye kadar? Sıkılmıştım o gün. Ufaklık okuldan gelmemişti. Derya'mdan ses çıkmıyordu.  Yukarı çıkmak için merdivenlere yöneldiğimdeyse... Görmez olaydım onu öyle. Dünyam başıma yıkıldı. Kelimelerle nasıl anlatılır bilmem ki. Hepsi benim hatamdı. O an fark ettim. Derya'mın boynundaki o kalın ip her şeyi fark ettirdi bana. Ama çok şey alıp götürdü de. Kızım terk etti sonra beni. Nasıl desin ki baba, annesinin ölümüne neden olan adama. "Yalnızlık nedir?" diye sorsalar, benden yola çıkarak anlatırdım. Kimseyle konuşamadım, yüzüm yoktu. Kızım gitti. İş zaten bitti. Ben de bittim. Ne geldiyse başıma, hepsi karada geldi diye ben de denize geçiş yaptım. Evrime meydan okudum da denebilir aslında. Sahip olduğum her şeyi kaybetmiş bir şekilde sahile vurdum kendimi. Küçük bi taka, alet edavat, olta, kıyafet... Hepsi o kadardı. Takamın ismi de  Derya-İrem. Solda Derya, sağda İrem yazıyor. Derya solda çünkü sol yanım acıyor hep. Acıya acıya, ağlaya ağlaya yaşıyorum işte küçücük ama kocaman yüklü Derya'mda. Dalgalar, balıklar, rakım, ben ve Zeki Müren... Komik olan ne biliyor musunuz dalgalar? Ne kadar Derya'mda yaşasam da, yine o kahrolası iple batası kara parçasına bağlıyorum Derya'mı. Velhasıl kelam yaptıklarım yüzünden yalnızım. Kimsenin de yardımına ihtiyacım yok, ya da kimsenin arkadaşlığına ihtiyacım yok. Ben bile kendimi sevmezken nasıl biri beni sevsin. Daha anlatırdım da, rakım bitti be. Zeki müren söylesin de ben birazcık yatayım. Biri zaman yolculuğunu bulursa beni uyandırın.

İnce bir rüzgar okşar tenini
Kulağına bir ezgi gelir
Hayat güzel...
Sıkkın da olsa canın bir şeye
Kelebekler bile ömrüne meydan okuyor ya işte
Gülen bir çocuğun gözlerinde okursun,
Hayat güzel...
Gökyüzüne ulaşır şen kahkahaların,
Çiçeklerin binbir çeşidine bakarsın
Bir çiçek kokusunu ta içine çekersin
Kokuda hissedersin,
Hayat güzel...
Birden güneş kederle kapanacak da olsa
Çisil çisil ağlasa da bulutlar yağmurla,
Ardından gökkuşağının çıkacağını bilirsin ya,
Gökkuşağının renklerinde bulursun coşkusunu
Ve aynı tazelikle söylersin yine,
Hayat güzel...

Bir bulut çizin gökyüzüne

Pamuk beyazına boyanmış

Ama dertli…

Mükemmel olmasın!

Minicik taşın yerini değiştirmek

Onu bambaşka esarete alır

Güneşi değişir, çamuru değişir,

Her gün üzerine binen insan ayakları…

Alayı farklı olur.

Bu yüzden gülümseyin yalnızca

İnsanlara, yanlarında durun.

Gücünüzle dokunun

Dokunun ki kimseye

Taze bir güne uyansam ne fark eder,

Seninle gözümü açmadıkça?

Çıkıp sokaklarda seninle yürümedikçe,

İstiklal'de olsam ne fark eder?

Kuş sütü eksik masamda

Sen olmadıkça

Yesem ne olur, yemesem ne olur?

En güzel çiçekleri toplasam

Ne işe yarar ki vazoda?

Sana sunulmadıkça...

Uykularımda sayıklasam ne fark eder?

Sen duymadıkça...

Kalbim çarpıyormuş,

Çarpmasın.

Kan damarlara hücum ediyormuş.

Etmesin, ne fark eder?

Sebebi sen olmadıkça...

     İnsan gördüğüne inanır, bu genel bir kural galiba. Kişi bir insanın daracık zamanlarda söylediği bir cümlesine göre kendi fikirlerinin hepsini çöpe atabiliyor. Ya da insan ikinci benliğinin söylediği yalanlara inanıp umutsuzluğa kapılıyor. Böyle kişilerin kendine saygısı yok bence,  Olayı aydınlatmak adına her şey ellerindeyken yalanlar dünyasında kuyruklarını kıstırıp yaşıyorlar. "O öyle dedi.", "Bence bu böyle." palavralarındansa gerçekliği tercih ederim. "Sebebi bu." diyebilmeliyim ben. Ve bunu hayatınızın her anında siz de kullanmalısınız, en küçük detaylarda bile. Biliyorsunuz ki güzellik ayrıntıda gizlidir ve bilinmezlik insanı boğar. Bir insanın görünüşü de bilinmezliktir aslında. Kim bilebilir içinde hangi fırtınalar kopuyor? Kim bilebilir ki hislerini? Bu yüzden artık insanlara bakıp bence ile başlayan cümleler kurmuyorum. Zor olsa da, ihtimali düşük olsa da, sonu kötü de olsa, gerçeklik hep iyi kapılar açar insana. Bu nasihatı niye mi veriyorum?

     Çünkü ben bu küçük restoranın sahibiyim. Aynı zamanda aşçısı, garsonu ve temizlikçisiyim de. Tabii ki de bana yardım eden insanlar var. Bunlardan bir tanesiydi "O" da. Kızım yoktu ama kızım gibi severdim. Benim sadece çalışanım değil, arkadaşım, dostum, sırdaşım ve belki de ailemdi. Gece burayı kapattıktan sonra içerdik birlikte. Önümüze sererdik bütün dertleri, seçip seçip yakardık. Şimdi ise etrafa çekip düzen verip hemen gidiyorum, yok çünkü gitti. O artık bir yıldız. Benim sayemde olduğunu söylüyordu ama ben buna pek inanmıyorum. Gittiğine hem üzülüyorum hem de seviniyorum aslında. Bir şekilde onu cesaretlendirip pamuk gibi sesini keşfettik birlikte. Bir ömür boyu birlikte olacağı delikanlıyı da buldu. E zaten başarılı bir sanatçı oldu. Lafı gelmişken sesini ilk ne zaman duyduğumu, nasıl şarkı söylemeye başladığını anlatmak isterim. Bizim mekanımız biraz küçük ama sıcacık havası vardır. Çünkü müşterilerimiz yıllardır aynıdır. kimisi yalnız gelir kimisi arkadaşlarıyla, kimisi çay-muhabbet ikilisini seçerken, kimisi işten sonra bir çorba tercih ederdi. Genellikle herkes birbirini daha önce en az bir kere görmüştür. Yine en değerli müşterileri ağırladığımız bir günün sonunda, mutfakta bulaşıkları toparlıyordu. Ben ise masaları siliyordum. Bir ara kulağıma bir mırıltı geldi ve inanamadım. İlk başta nereden geldiğini anlayamadım. Bizim kızdan geldiğini hiç düşünmemiştim, çünkü biraz utangaçtır ve fazla konuşmaz. O gece onun sesini daha fazla duymak için ısrar ettim ve içerken onun şarkılarını dinledim. Büyülenmiş gibiydim. Sabahın ilk saatlerine kadar en güzel aşk şarkılarını söyledi, ben de dinledim. Belki de sandıktan eskimiş anıları ortaya çıkardığı için, içim bir hoş oldu. Dayanamadım sordum "Nedir bu şarkıları sana söyleten?". Döktü bütün taşlarını, durmadan anlattı bana o delikanlıyı. Bizim restorana kısa bir süre önce gelmeye başlamış ve hep de aynı masaya oturuyormuş. Ben de tabi açılması için onu cesaretlendirdim ve ona bir mikrofon aldım. Aşkını en iyi yaptığı işle anlatsın diye. Her akşam söyledi şarkılarını. Adama şarkılar bile yazdı ama adamın dikkatini bile çekmedi. Bence dikkatini çekmesi için güzelliği yeterliydi ama nedense adam bakmıyordu ona bir türlü. Bir gün akşam restoranımıza birisi geldi. Kılık kıyafetinden düzgün ve varlıklı bir insan olduğu anlaşılıyordu. Oturdu bir masaya, o şarkı söylemeye başlamadan önce. O adamın ilgisini çekmiş olacak ki bizimkiyle konuşmak istedi ve işten üçümüz konuştuk. Meğer adam müzik yapımcısıymış ve bizim kızın sesini çok beğenmiş. Gerçek hikayelerden yola çıkılarak yapılan şarkıları bir albümde toparlamak istiyordu. Bizimki ilk başta kabul etmedi. Neymiş efendim, ben de yalnız, o da yalnız, birbirimizin ailesi olmuşuz. Aslında ben de gitmesini istemedim, ama kimsesi yok benden başka, ben de biraz yaşlıyım, kendine hayat kursun istedim. Sanat dünyasında parlasın istedim. Ve şimdi gerçekten de başarılı bir şarkıcı, tanınan bir isim. O gittikten sonra, bahsettiği delikanlı gelmeye devam etti. Bir gün öğle vakti dayanamadım, onu restoranda tek görünce gittim yanına. Anlattım durumu en ince ayrıntısına kadar. Ben her şeyi tek nefeste anlatmışken, adam sadece "Biliyorum. Her şeyi fark ettim." dedi. Şaşkınlığımı bastırmak için sustum. Bu sefer adam anlatmaya başladı gözündeki güneş gözlüğünü çıkarıp:

    - Ben, bana şarkılar söylediğini de, sürekli bana baktığını da fark ettim. Beni gördü ve beğendi belki, ama ben kendimi bile görmedim ki, onun güzelliğini göreyim. En azından söyleseydin o öyle birisi değil, yanında olurdu diyeceksin bunu da biliyorum. Benim buradaki son günlerim maalesef. Ben bir ses uzmanıyım. Gözler görmeyince de kulaklar iyi oluyor tabi. Burada çalıştığım şirketten ayrılıp yurt dışında çalışmaya gideceğim, aynı zamanda orada tedavi olmayı deneyeceğim. Deneyeceğim çünkü gözlerim gibi kalbimde de doğuştan problemim var. Hayat acımasız, düşene defalarca vuruyor. Bu nedenle uzak durmak istedim ondan. Aranızdaki bağı da hissettim ve kopmasını istemedim de denebilir. Tedavi olumlu sonuçlanırsa geri dönecektim, sadece onun güzelliğini görebilmek için, şarkılarını gözümün içine bakarak söylesin diye. Onu, görmekten daha çok arzuladım, ama böylesinin daha doğru olacağını düşündüm. Ona yapabildiğim tek iyilikse albüm yaptırmak oldu. Çalıştığım şirket kırmadı beni. Şimdi ise bir yıldız. Ben ise sonu belli olmayan bir ses uzmanı. Onu görürsen sadece selamımı söyle olur mu ağabey?

     Hikaye beni o kadar şaşırttı ki, tek kelime dahi edemedim. Adam gitti sonra. Ben bir kaç gün etkisinden kurtulamadım. Oysa konuşmadan önce adama kızıyordum bizim kıza bir kere olsun pas vermedi diye. Günlerce düşündüm,  olanları ona anlatmalı mıyım diye. Ona ulaşmak çok kolay da değil. Sürekli albüm için şarkı yapıyor. Tesadüf ya, iki üç gün sonra restorana geldi. Bilmeyenler için büyük bir olaydı tabii. Beni çok mutlu etti. Uzun uzun konuştuk yine.  Bir sıkıntım olduğunu ve dinlemek istediğini söyledi, yok mok desem de inanmadı ve anlattım hepsini. Baba-kız gibi ağladık saatlerce. Pişmandı konuşmadığı için, pişmandı kendisini sevmediğini veya beğenmediğini düşündüğü için. Hele yaptığı iyilik onda da şok etkisi yaratmıştı. Ertesi sabah nerede olduğunu öğrenip yanına gideceğini, sonu ne olursa olsun onunla olmak istediğini söyledi. Yaptı da. Tedavi işe yaramamış olsa da sevdiler birbirlerini. Engelleri yok saydılar. Gözünün içine bakarak şarkılarını söyleyemedi belki, ama kendi evlerindeki kanepede sadece onun kulağına fısıldadı şarkılarını. Bana da arada sırada söyledi işte. Unutmadı ya beni, kızım gibi oldu ya, bana bu yeter de artar. Artık ne bir eksiklik, ne bir fazlalık ya da dış görünüş hiç biri umrumda değil. Kendi düşüncelerim bile doğru değil işin aslını anlayana kadar. Artık biliyorum ki her insan kapalı bir kutu, açmanın en iyi yolu da kalpten geçen koyu sohbetler. Bence diye başladığınız cümleleri, başkasından duyduğunuz şeyleri, hatta gördüğümüz her anı bir kere daha da düşünelim. Belki de aklımızda karalarla kapladığımız kapalı kutuların içinde mutluluğumuz yatıyor.

Bazen bekleyip sonuca odaklanıyorum

İyi her zaman iyidir

Biraz da Fuzulilik var bende

Aşkı değerli kılan acıdır

Yine bir öğle vaktiydi yorgunluğum

düşüncelerimin fink attığı

heyecanlı sabırsız bekleyişim

"Yazma!"

Ne kadar net ve uzaklaştırıcı

bir buseyi dudaktan

gülüşü gözlerden

Bak bekliyorum işte

İçimde deliren sana bir saniye veriyorum.

İri gözlerinin gülüşü

Ve öpüşü ıslak dudaklarının

Aşk bu:

Metanet ve his.

Giden her güzelin ardından kaldı bir veda.

Dost oldu bir şarkı ya da bir hatıra.

Çekti gönül kadırgalarını rıhtımına.

Gönül bu ya, ne bir söz ne bir bakış...

Belli mi olur enkazın altında

Kim diyecek kalbime sıcak bir merhaba,

Ya da hayatım olur musun diyecek bana?

Gönül bu ya, ne zaman ne mekan ne de kişi...

Yüreğin kanatlanır beklenmedik zamanlarda.

Sayıklarsın düşüncelerini ardı ardına.

Sebebi: Gelmiştir sıcak bir merhaba.

Gönül bu ya, heyecanıma yetmez bazen.

Kader oyununu oynamadan alsam onu yanıma

Ya da dudaklarımın cesareti olsa da

Söylese gönlümün şarkısını bağıra bağıra:

Kalbime kondu bir hüma.