TOPRAK ZAMANDI

“İktidar namlunun ucunda büyür.”

                                                                                                                                                                                                                                                                                              Mao Zedong

İKTİDARA GİDEN KANLI YOL

                Gazetelerle kaplanmış camlardan içeri sızan bir gün ışığı düşünün.Tek göz bir odada daha önce koskoca bir Çarlığı yönetmiş siz,karınız ve çocuklarınız oturuyor.Hepsi korku içinde ve onlara güvence verebilecek tek kişi sizsiniz.Siz tam içinizden bunların nasıl başınıza geldiğini düşünürken içeri birkaç adam giriyor,kan ve intikam isteyen gözlerle size bakarak silahlarını doğrultuyorlar üstünüze doğru.Siz daha ne olduğunu anlayamadan karınızı ve çocuklarınızı kurşuna diziyorlar ve sonra tek bir el silah sesi.Ve karanlık...

            Kimden mi bahsediyorum? Tabiki son Rus Çarı II.Nicola ve ailesinden.Komünizm taraftarı bir grup işçi tarafından katledilen bir çardan bahsediyorum.İnsani açıdan bakıldığında bir katliam evet.Ama hiç bir devlete de bir şeyler feda edilmeden sahip olunamaz.Bolşevik İhtilali’nin öncüsü Leninde bunun farkındaydı.”Adalet istiyoruz!” sloganlarıyla bu yola çıktığında elini kana bulaması gerektiğini biliyordu.Ve nitekim kurduğu devlet 74 yıllık bir ömür sürdü.Kim bunu göz önünde bulundurarak yaptığının tamamen yanlış olduğunu söyleyebilir ?

            Otorite kurma yolunda bazı ahlaki değerlerin feda edilmesi gerektiğini bilen daha bir çok lider var ama ben burada birkaçından bahsedeceğim. Bu bahsedeceğim liderler bu “liderlik” sıfatını kazanabilmek için silah kullanmaktan çekinmemiş, hatta silahın onlara verdiği gücün ayrımında olarak hareket etmiş insanlar. Siz bunu ister katil olarak söze dökün ister diktatör...

            İnsanların bir şeyleri yönetim altına alma, bir kitleye sahip olma ihtiyacı doğduğundan beri birileri ölüyor.Bazen olaya böyle bakıldığında keşke devlet kavramı Agustinus’un düşündüğü gibi devletlerinoluşumu iblisin hareketlerine göre belli olabilse keşke diye düşünmeden duramıyoruz.Ama maalesef nükleer silahı olanın söz sahibi olduğu bir dünyada  yaşıyoruz.

            Son elli yıldan bu yana Ortadoğu Bölgesi jeopolitik açıdan tüm dünyanın gözünü diktiği bir bölge olma özelliğini korumaktadır.Nisan 2003’te yaşanan Amerika Birleşik Devletleri’nin Irak’a müdahalesi de bunun en son örneğidir.Sonuçta burda söz konusu olan dünya petrol arzının %20si.Dünya’nın süper güç konumunda olmanın verdiği avantajı kullanarak Ortadoğu’da mandater bir sistem kurmaya çalışan Amerika’nın da Irak halkına pek iyi davrandığı söylenemez.Yine bir iktidar amacı.Yine ölen insanlar.Senaryo hep aynı.Sadece oyuncular,zaman ve mekan değişiyor farkındasınız değil mi?

Bunlar olurken halk ne yapıyor?Ne zaman kahraman gelecek? diye yavaş yavaş düşünmeye başladığınızı hissediyorum.Bekleyin.Elbette arada hakkını korumayı bilen ve başına gelenlerden dolayı yaka silken toplumlar da seslerini duyurmayı başarabiliyorlar.Birkaç gün öncesine dönüp baktığımızda Kaddafi örneği bize en güzel örnek olacaktır.Ne kadar kendi kabul etmese ve Libya halkına yön vermek için çabaladığını söylese de gerçek bir zülme uğrayan halkın sesi sonunda bir iç savaşa dönüştü ve Ulusal Geçiş Konseyi askerleri Kaddafi’yi yakalayarak hayatına son verdiler.

            Sonu Kaddafi’ye benzeyen bir diktatör örneği daha vereceğim.Onu da yakından tanıdığınızı düşünüyorum.Saddam Hüseyin.Irak Devlet Başkanı olduktan birkaç yıl sonra İran’ı daha sonrada Kuveyt’i işgal etmiştir.İktidarlık döneminde Irak-İran Savaşı ve Körfez Savaşı yaşanmıştır.Çok despot bir yönetim benimseyen Saddam Hüseyin Amerika üzerinde uygulattığı bir çok terör faaliyeti yüzündende tepki toplamıştır.Tikrit yakınlarında bir sığınakta yakalanarak yargılanmış ve idam edilmiştir.İdam edilene kadar  geçen sürede tutukluluk sürecini Amerikan askerlerinin gözetiminde geçirmeside büyük bir ironidir.

            Daha da yakında  bizzat Türk tarihinde de otorite kurma yolunda can almaktan çekinmemiş Osmanlı padişahları biliyoruz.İlk akla geleni ise Yavuz Sultan Selim Han.İmparatorluğa sahip olabilmek için ilk önce babası II.Beyazid’i devirmiş,elindeki bu gücü koruyabilmek için ise kardeşlerini öldürmekten çekinmemiştir.Kayınpederi Giray Han’ın ve yeniçerilerinde desteğini almanın da büyük yardımını görmüştür.Nitekim yaptıklarının hakkını vermiş 8 yılda Osmanlı topraklarını 2.5 katına çıkarmış ve 3 kıtada hakimiyet kurmuştur.

            Güç ve onu elde edemeyen zayıflar arasındaki çatışma yüzyıllardan beri devam ediyor ve dünyanın sonuna kadar da karşımızda göreceğimizden şüphe etmememiz gereken bir fotoğraf bu. Her zaman herkes çevresine bir gurup insan toplayabilir ve onlardan aldığı güçle bir yere kadar da faaliyet gösterebilir.Ama sonunda insan olmanın verdiği egoizm duygusu,o gözü kör eden hırs, iktidar sahip olma isteğini doğurduğunda o kör gözler, hak-adalet bir yana insan canının değerini  bile farkedemeyecek haldedirler.Bunun olacağını Mao Zedong görebiliyordu.Ve sadece ilerisini görebilen liderler bir devre adını yazdırabilecek olanlardır.

                                                                                              Begüm BÜYÜKSAVAŞ

   Türk halkı olarak misafir olmayı ve misafir ağırlamayı çok severiz. Hele ki eski komşu kültürünü kısmen de olsa devam ettirebilen insanlar bir aradaysa, neredeyse "Nerede o eski komşuluklar?" klişesini kullanmayı aklımıza getirmeyeceğiz. Ben bunu sık sık kullanacağım, çünkü önceden komşular gelip halimizi hatrımızı sorardı, seneye tarlaya ne ekeceğimizi sorardı , diğer mahalledeki düğünlerden bahsederdi.  Kısacası günlük olaylardan, kendi işlerinden ve kendi ile birlikte çevresini etkileyen olaylardan bahsederlermiş. Şimdiki durumu size şöyle anlatayım:

   Giriş, selamlaşma, hal-hatır sorma, çocukların okulu, iş durumları, ailevi olaylar ve sağlık durumları... Bunlar size en fazla 30 dakika muhabbet kaynağı sağlıyor. Hadi ben yanlış söylemiş olayım, siz düzeltin. En fazla 45... E oturduk mu da 2 saat oturuyoruz. Geri kalan zamanda ne konuşuyoruz peki? Önceleri spordan bahsediyordu erkeklerimiz, bayanlarımız da ev işlerinden, tariflerden falan konuşuyordu. Şimdi ise herkes dert yanar olmuş. Herkes siyasetçi olmuş.  Şehrin, ülkenin sıkıntılarını masaya yatırılmış, çözüm yolları aranıyor. Gençlere iş bulunuyor, altyapı sorunları çözülüyor, tarımda eskisi gibi güçlü olunuyor, bilime katkı yapılıyor, yeni iş alanları destekleniyor. Af edersiniz ama bırakın bu işleri, bana masal anlatmayın. Zamanında bunların hepsini biz, bizim insanlarımız baltalamadı mı? Çoğumuz köyden kente kaçıp ya da kaçmak zorunda bırakılıp tarımı boşlamadık mı? Şehre gidince acele ile yerleşeli deyip altyapı hazırlanmadan çarpık yerleşmedik mi? Devir devir en iyi meslek gruplarını belirleyip çocuklarımızı onlara yönlendirmedik mi? Çocuklarımız sporcu, ressam, şarkıcı, şair, yazar, zanaatkar olmak istediklerinde "Önce oku adam ol." repliğini kullanan atalarımız oldu. Şimdi o atalarımızın çocukları ve torunları gördüklerini uygulamaya devam edip misafirliklerde "Ben bakan olacak adamım." edalarıyla konuşmasınlar. Yok "illa ki konuşacağım" diyorsa önce şu soruma cevap versin:

SEN NE YAPTIN GENÇLERİ VE ONLARIN FİKİRLERİNİ DESTEKLEYECEK?

                Biziz şu hayatta şanssız olan. Biri tutar ellerimizden diye bekler olmuşuz. Unutmuşuz kendimizin gücünü. Hayatta önümüzdeki karanlığa gaz lambası olmasını bilemedik. Ya da bildik de, elimizi tutanlar gaz yağıydı, uçup gitti. Hiç mi yok uzun uzun yanan da herkesi ışığına hayran eden? Var. Onları gelenler izledi. İzledi ama sabah olunca üfledi de gitti. Kaldı onlara isli camlar. Kötü bir rüya mı bu yoksa? Ölünce bitecek mi? Şimdi rüyadaysak, uyuyunca gerçeğe dalıyorsak? Ölsek her şey tersine döner de ışıklarımızı izlerler mi? He he... İzlerler bizde bu şans oldukça...            

                Bizim bu şansımızla ancak biz mum oluruz, başkasının tutuşturduğu kıvılcımla kendimizi erite erite sonumuzu hazırlayan. Çevremize meyve veren ağaç, ışık saçan mum, kendimize dibinde karanlık bekleyen mumdan bir yaşam. Dünya adil değil mi?

Bulut matemiydi seni düşünmek, doğruyla gerçeğin farkını hissetmek damarlarımda. En sevdiğim sözcük olmuştu: Belki. Dudaklarının tadı bedenimde yayılışını hızlandırıyordu. Her hücremde ereksiyon: “Gerçek” “Gerçek” “Gerçek”! Öncesi nasıldı? Hislerim yas mı tutuyordu da bilmedim ben ne olduğunu? Gelecek’ti, zihnimi temizleyen, karnımdaki kıpırtıyı açıklayan.

Dalgalarımın kavuşmak için can attığı sahilim, nefesimin sahibi… Tatlı gülüşünle başlayan günlerim, öpüşlerine teslim olan duygularım, güveninin arkasına sığınan inancım bağladı bizi. En olmazı unutturan deli kanım, şüpheyi devirdi seninle. Kırmızıyı görüyorum artık. Başımı çevirdiğim her yerde narin kaneviçeler. Denizle yakamozlar, iğde ağacıyla yapraklar ve elini her tutuşumda parmaklarından sıçrayan kıvılcımlar… AŞK!

               Çoğunluk uykudayken, sokakları aydınlatan sadece lambalar varken, dünyayı farklı görüyorum ve farklı hissediyorum. Sanki dünyada tek ben kalmışım ya da dünya benim için yaratılmış gibi hissediyorum ve garip ama huzur kaplıyor içimi. Sizi bilmem ama, ben kendimi huzurlu hissedince ya bir iki şarkı eşliğinde yazı yazarım, ya otururum balkona yıldızlara bakarken rüzgarın gıdımı okşamasına izin veririm ya da derin derin düşünürüm. Bu öyle filozof gibi bir düşünme şekli değil. Günün kısa bir değerlendirmesi, gelecek güne dair planlar yapmak veya sadece iç benliğimle dertleşmek... Düşünme kısmı kabaca bunlardan oluşuyor. Huzurlu olduğum için sakinleşiyorum, derin nefesler almaya başlıyorum ve aslında hemen hemen her şeyi yapabilecek bir algıya erişiyorum. Bence bu gecenin büyüsü.

                Peki gerçekten gecenin bir büyüsü var mı? Büyüsü olmasa bile kabul edelim ki gecenin bir çekiciliği var. Örneğin kim sevmez ki gece yolculuklarını? Bir başka örnek: İşlerinden ya da derslerinden fırsat bulan insanlar geç vakitte yatağa gitmek istiyorlar. Sevgiliye yazılan aşk mektupları, sitem mektupları, sonu gelmeyen sırdaş sohbetleri, tabii ki dedikodular, duygu patlamaları, arzular, planlar, şiirler ve şarkılar... Hepsi demiyorum ama bunların çoğunun genellikle gece yapılan işler olduğunu kabul edebiliriz bence.

                Bana sorarsanız, gece olmadan yaşanmaz. Çünkü bütün günlerimiz, geride bıraktığımız gece planlanmış oluyor, istesek de, istemesek de. Aslında yukarıda saydıklarımın hepsini, gecenin gücünü ve önemini bildiğimiz için -büyük olasılıkla içgüdüsel olarak biliyoruz-  yapıyoruz. Ya da yapmıyorsak bile yine de geceler daha hoş geliyor insana. Sebebi belki de gündüz yaşayıp geceyi merak ettiğimizdendir. Kim bilir, belki de gece işe veya okula gitsek bu seferde aynı şeyleri gündüz için söylüyor olacaktım. Dünya garip.

                Gece mi gündüzü kovalar, yoksa gündüz mü geceyi? Cevabını bilmiyorum ama umarım biri diğerini yakalamaz.

   Büyük aşklar sadece İstanbul'da yaşanmıyor. Ben de aşık oldum, Hopa'da. Hem de öyle böyle değil. Bir insanın değerini söylemek isteyip de yapamamak, baktığınız her yerde onu görmek, onsuz geçen her saniye için derin bir "ahh" çekmek ne demek bilir misiniz? Ben öyle bilirim ki... Yaşayayamadık aşkımızı, tam da filizlendiğimiz zamanlarda."Aşk, acı çekmeden yaşanmaz derler." ya, acısız olmadı bizimki de. Göğüs sancılarım - düzensiz kalp atışlarım ve ciğerlerim iflası nedeniyle - hiç dinmedi. Filizlendiğimiz zamanda yaşayamadık aşkımızı dedim ya, yıllardır ciğerlerim böyle. Ne öldürüyor, ne de yaşatıyor. Aldığım her nefes dikenli tel ciğerlerime. Yaşamak için değil, onunla yaşamak için ölmeyi kabullenemedim, ölürüm de yalnız bırakırım diye "Evlenelim." ısrarlarına bile kayıtsız kaldım ve tedavi olmaya gittim yurt dışına. Sarı saçlarımdan ötürü "güneşim" derdi bana, "Gideceğim, iyileşip geleceğim. Bekle beni." dediğimde "Güneşim batmadan gel, Güneşim." dedi. Gittim de, bitmedi ki tedavi. Bir an olsun hastaneden çıkamadım. İyileşmeye değil de ölmeye gelmiştim sanki. Günden güne rengim bile değişti ilaçlar yüzünden. Sarı saçlarım bile dökülmeye başladı ve seyreldi. Bunlar yetmezmiş gibi beni yarimden 5 yıl uzakta bıraktı. Hiç bir belirti bana dokunmadı da, uzakta olmak... Tedavi işe yaramıyor, günden güne yarimin güneşi batıyordu. "Batmadan gel." demişti, değil mi? Ben de öyle yaptım. Madem öleceğim memleketimde yarimle aynı havayı soluyarak öleyim istedim. Otogarda beni can dostum karşıladı. Uzun uzun konuşup hasret giderdik. Onu her sorduğumda beni geçiştirdi, "İlk önce biz hasret giderelim." tarzı cümlelerle. Oturduk sahilde benim bankıma. Nasıl da özlemişim Karadeniz'in azgın sularını izlemeyi. Seyrederken büyülenmiş gibiydim. Birer sigara yaktık. Tedavi boyunca içememiştim, onu da özlemişim. O sıra ikimizin de ağzını bıçak açmadı. Güneş eğilip yüzümüze vurduğu sıralarda, sigaraları yarılarken ansızın söyledi:" O evlendi.".

...

   

   Sigara dumanı boğazımı yakıp geçti de saplandı yorgun ciğerlerime bir hançer gibi. Nefesim kesildi. Yaşarken ölmek ne demek bilir misiniz? Gözlerim dolup dolup Karadeniz yağmurlarına kafa tutarcasına taşmaya başlayınca tek cümle söyleyebildim denize değen güneşe bakarak:

                - Güneş batıyor, Güneşin de.