TOPRAK ZAMANDI

Gece zor geçmişti onun için. Erken yatmıştı, ama bir türlü uyuyamamıştı. Yarın olacak olanları planlamaktan kendini alamıyordu. Sürekli diyeceği cümleleri aklından geçiriyor ve cümlelerin ögeleriyle sürekli oynuyordu. İnsanları üzmekten nefret ediyordu çünkü. "Herkesi memnun etmek pek zor." deyip vicdanını bir nebze de olsa rahatlattıktan sonra uykuya daldı. Şu dönemlerde hayatını ele geçiren zor durumlar ve ikilemler, onu rüyasında da rahat bırakmadı. Uykusundan yorgun bir şekilde uyandı. Omzunda ve gönlünce taşıdığı yükler, içinde tuttuğu söylenmesi gereken sözler; tahammül sınırını çoktan aşmış, patlamaya hazır bir volkandı adeta. Soluk soluğa evin içinde dönüp durdu. Sürekli sakalıyla saçıyla oynadı. Stres onun için öldürücü seviyeye doğru yükseliyordu kanındaki adrenalinle birlikte. Sonra birden hiçbir şey olmamış gibi çöktü olduğu yere. Nefes egzersizleriyle mantığı, vücudunu kontrol altına aldı. Eli telefona uzandı. Listeye şöyle bir göz gezdirdi, araması gereken kişiler arasında dahi seçim yapamıyordu. Sonunda ona göre en doğru tercih gibi gözüken birini ,dostunu, arayıp kısık, korkmuş bir şekilde, aynı zamanda dişlerini sıkarak konuştu: "Konuşmamız lazım, yardımın gerek. Yoksa ben benliğimi kaybedeceğim."

Başka hiç bir söz çıkmadı ağzından. Uzun yıllar sadece insanları dinledi. Hiç konuşmadı desem yeridir. Aklını kaybetti resmen. Zihnini, kalbini kalın zincirlerle, kilitlerle kilitlemişti. Sadece kendisi için yaşıyordu. Yazdığı yazılarına bakacak olursak, bu kilitleri açacak kişiden kaçmayacakmış. Kendini ona teslim edecekmiş her şeyiyle. Soruyorum şimdi sana her ne kadar konuşmayacaksan da: elinde anahtarlarla biri mi girdi hayatına da kırk yıllık beton gönlün çayır çimen şimdi?