TOPRAK ZAMANDI

İnce bir çizik bazen

Ya da koskoca yara...

Hoşuna gidenleri yaparken

Önüne serilecek engeller.

Her girişim seni senden uzak tutmaya çalışacak.

Dudaklarını mıhlayacak kızgın demir.

Âmâ’nın gözlerinden evren...

İşte bütün görüşün bu olacak.

İçindeki alev istediği kadar küllensin

İnce bir çizik bazen

Ya da koskoca yara...

Emeklemeden koşabilme hayalin,

Güneşle ıslıklaşan martılar,

Yahut çiçek tarlasına düşen çiğ taneleri,

Sen hepsine inanmışken

İnce bir çizik bazen

Ya da koskoca yara:

Yanıbaşında

Ya da çok...

Kol saatimin benden cılız çubukları zamanı kırk yararken ince rüzgar uzun ve kirli saçlarımın arasından geçip nazikçe okşuyor sıkıntıdan kazıyarak yara yaptığım kafa derimi. Ferahlıyor bir derece de olsa. Elimi alnımdan ense köküme kadar gezdiriyorum. Gökyüzüyle göz yaşlarımın tatlandırdığı denizin kavuştuğu o sıcak renge bakıyorum. Zaman duruyor o anda. Zihnimden saatler günler akıp giderken kahrolası cılız çubuklar atmıyor. Derin bir sessizlik. Sadece kalbimin ritmi kulaklarımda. Korkup arabama dönüyorum. Camı biraz aralayıp radyoyu açtım. Titrek ellerle montumun cebinden bir sigara ödünç alıp yaktım. Soran olursa duman olursa gözümü yaktı, arabaya gelirken düştüm falan. Kim bilecek ki gülü seven bülbüle dikenlerin battığını?

İnsanlık bir adım daha yaklaşırken yarınına, üzerinde yürüdüğü her zemin ona aynen itiyor enerjisini. Uzuvların temas ettiği her an’da aslında verdiği gücü geri alarak hareket ediyor. Yorgunum diyen her canlı geri gelen enerjisini kabul etmemesinden… Onlar bu gücü geri alamadıkça başkalarına geçiyor ve kaybedenler sadece “Şaşıyorum senin enerjine yaaa bitmek bilmiyor” diyebiliyor. Halbuki enerji yok olamaz, yoktan var edilemez. Döngü içerisindedir ve sen yorgunum diyorsan zaten kendini bu döngüye hiç almamışsın demektir. İstediğin kadar özen sen diğerlerine. Önce kendini kabul etmelisin vücudundan içeri, inanıp verdiğini geri alabileceğini bilmelisin. Hayatta hiçbir şey yok olmaz, sadece dönüşür. Öfke kine, acıma şefkate, naaşlar toprağa… bu dönüşümün parçası değilsen eğer, kısırsın. Senin duyguların, iç enerjin yok, seni saran aura yalnızca kılıf. Senden çıkacak spermler çevrendeki yumurtalara ulaşamadan… puff! Nerede sevgi, nerede canlılık?

Rakı içmenin bir adabı vardır. Bir kiminle içtiğini bileceksin, bir de kime.

Oturdum soğuk bankımın sol köşesine, yüreğimin yükünü dengelesin diye. Ya da gönül mezarlığında yatan yaşayan ölülerin ruhları için yer ayırdım. E kiminle içiyorsun dersen yaramla karşılıklı sek atıyoruz. Hayatta gerçek olduğuna inandığım yegane varlığımla. Sağ ayağım bile sol kardeşine güvenmezken , acaba ardımda mı, önümde mi, benimle mi diye merak ederken, beni ağır aksak yürütürken ben nasıl sorabilirim kadehimi tokuşturacağım kimim var diye? Bana eşlik edecek bir iki müziğe bile gerek yok , ses tellerim ince ince ağlamaklı sızlarken. Gözlerim takıldı bir ara uzaklara. İstanbul panoraması bir başka güzelmiş dolu gözlerle. Işıklar göz alıyor senin gibi. Anason yar gibi kokuyor. İstanbul'un taşı toprağı altın diyenlere inadım ve gözlerimdeki suskun haykırışım, taşı toprağı aşk. Yumuşak ve narin okşuyor ellerin gibi, sırtımı sıvazlayan rüzgar. Üşütüyor inan ama söndürmüyor da yanan içimi. Ayağım karıncalanıyor, köprüsü sallanıyor zihnimde, gönlümün kalabalık odaları ıssızlaşıyor. Bana düşense son yudumu alıp, ceketimin ensesini yukarıya kaldırıp evime doğru yalpalayarak yürümek. Size iyi geceler ya da iyi günler.