TOPRAK ZAMANDI

Her sabah olduğu gibi uyandım. Yalnız yaşamaya başladığımdan beri kahvaltı yapma alışkanlığımı kaybettiğim için yanıma bir iki dilim ekmek, bir kaç dilim peynir ve taze bir domates aldım. Kıyafetimi giydim. Seçmem de zor olmadı 2 gömleğim, bir kazağım, bir pantolonum var. İçlerinden temiz olan gömleğimle, beğendiğim pantolonumu seçtim. Ayakkabılarımı boyadım, yeni gibi duruyor şimdi. Evden çıkmadan önce son kez aynaya bakıp elime yüzüme kolonya sürdüm. Yolda giderken aklımdan türlü şeyler geçti. Acaba doğru bir karar vermek üzere miydim? Normalde etrafa baka baka yürürüm. Bu sefer benim dükkana kadar başım öne eğikti. Farkındaydım ama engel olamıyordum. Sanki çaresizliğim kazanmıştı, ona boyun eğiyordum. Dükkana kadar sesim soluğum çıkmadı, ıslık bile çalmadım. Kilitleri kepenkleri açarken bizim çarşıdakilerle günaydın muhabbeti yaptık biraz. Sonra işimi bahane edip içeri girdim. Halbuki işim de yoktu. Bir iki fermuar, üç dört de pantolon paçası... İçeri girmemdeki asıl nedenim, bu ekmek teknesini zihnime belletmek isteğimdi. Karış karış her yerine bastığım, parmaklarımın dokunmadığı yer kalmadığı, küçük ama bereketli dükkanım. Makasımın kesmediği, dikiş makinemin  dikmediği kumaş kalmadı. Kimleri kimleri giydirdim. Gelin görün ki peygamber mesleği dedikleri bu meslek, hazır giyim yüzünden batmakta. E tabi bir de insanlardaki marka merakı. Benim diktiğim takımlar efsaneydi zamanında bütün iş adamları gelirdi. O zamanlar her çocuk yanımda çırak olarak çalışmak isterdi. Şimdi soruyorsun, burun kıvırıyorlar. Baktım ki düşünceler, anılar beni sardıkça sarıyor, sandalyemi alıp dükkanın önüne çıktım. Çarşının gürültüsünü, ortadaki süs havuzundan gelen su sesini, çay ocağının yanındaki çınardan  gelen rüzgarla yumuşamış kuş cıvıltılarını zihnime kazıdım. Komşular da geldi o sırada. Sanırım sessiz evde en çok arayacağım bu güzel insanlar. Sonra sağ tarafıma döndüm. Güneşten hiç bir şey göremedim. Elimi alnıma siper edip çay ocağına doğru seslendim:"Haydar oğlum bize beş çay, bir de tavla..."