TOPRAK ZAMANDI

               Çoğunluk uykudayken, sokakları aydınlatan sadece lambalar varken, dünyayı farklı görüyorum ve farklı hissediyorum. Sanki dünyada tek ben kalmışım ya da dünya benim için yaratılmış gibi hissediyorum ve garip ama huzur kaplıyor içimi. Sizi bilmem ama, ben kendimi huzurlu hissedince ya bir iki şarkı eşliğinde yazı yazarım, ya otururum balkona yıldızlara bakarken rüzgarın gıdımı okşamasına izin veririm ya da derin derin düşünürüm. Bu öyle filozof gibi bir düşünme şekli değil. Günün kısa bir değerlendirmesi, gelecek güne dair planlar yapmak veya sadece iç benliğimle dertleşmek... Düşünme kısmı kabaca bunlardan oluşuyor. Huzurlu olduğum için sakinleşiyorum, derin nefesler almaya başlıyorum ve aslında hemen hemen her şeyi yapabilecek bir algıya erişiyorum. Bence bu gecenin büyüsü.

                Peki gerçekten gecenin bir büyüsü var mı? Büyüsü olmasa bile kabul edelim ki gecenin bir çekiciliği var. Örneğin kim sevmez ki gece yolculuklarını? Bir başka örnek: İşlerinden ya da derslerinden fırsat bulan insanlar geç vakitte yatağa gitmek istiyorlar. Sevgiliye yazılan aşk mektupları, sitem mektupları, sonu gelmeyen sırdaş sohbetleri, tabii ki dedikodular, duygu patlamaları, arzular, planlar, şiirler ve şarkılar... Hepsi demiyorum ama bunların çoğunun genellikle gece yapılan işler olduğunu kabul edebiliriz bence.

                Bana sorarsanız, gece olmadan yaşanmaz. Çünkü bütün günlerimiz, geride bıraktığımız gece planlanmış oluyor, istesek de, istemesek de. Aslında yukarıda saydıklarımın hepsini, gecenin gücünü ve önemini bildiğimiz için -büyük olasılıkla içgüdüsel olarak biliyoruz-  yapıyoruz. Ya da yapmıyorsak bile yine de geceler daha hoş geliyor insana. Sebebi belki de gündüz yaşayıp geceyi merak ettiğimizdendir. Kim bilir, belki de gece işe veya okula gitsek bu seferde aynı şeyleri gündüz için söylüyor olacaktım. Dünya garip.

                Gece mi gündüzü kovalar, yoksa gündüz mü geceyi? Cevabını bilmiyorum ama umarım biri diğerini yakalamaz.