TOPRAK ZAMANDI

Severken kendini kaybetmek mi aşk,

Yoksa uğruna her şeyini kaybedip

Ona değer demek mi?

"Git" demek mi kolay olan,

Kal demek mi zor olan?

Kararsızlıklar, çaresizlikler,

Başımda bekleyen akbabalar

En kötü kararımı bile vermemi ummayan.

Bende mi yanlış, sende mi?

En acısı sorgulamanın:

"Ben mi çok doğruydum?"

Üç saniyeye iki tebessüm sığdırabilecekken

Dolduruyor film şeridimiz hafızamı.

Ağlayarak kaçar mıyım hafızamdan,

Derine inip seninle anılarda mı gülerim?

Anıları seçtim yine,

Geçmiş çukuruna ayaklarımdan çeken anıları.

Şimdi son kez bu anılarlayım.

Terk edeceğim onları,

Kütüphanede unutulmuş sarı tozlu sayfalar gibi.

"Unutulmuş" ya da "Eski" olacak isimleri.

Ama son kez,

Yerimizdeyim sevgilim.

İskelede...

Önümde bir ucundan tutuşmaya başlamış,

Dudaklarının kırmızısı gökyüzü...

Arkamda gözlerin mavisi...

Önümde tuzlu dalgalar,

Nemli rüzgarlar...

Çarpıyor yüzüme nefesin gibi,

Arkamdan buz soğuk çarpıyor.

Doğa ana bile kararsız.

Ya kavur buğday bedenimi

Tuzunla, güneşinle;

Ya da titret beni ayazınla.

Ama karar ver.

N'olur.

Bari sen karar ver,

En kötü kararın olsa bile.

Ya al beni toprağına,

Ya da çıkar beni gökyüzüne mutluluktan.

Yeter ki arafta bırakıp

Uğratma iskeleye,

Hatırlatma bana

Kırmızı dudaklardan tattığım tuzunun tadını.

Başka tatlar koy gönül soframa.

Ya da kurak bırak beni.

Yeter ki ya hep ya hiç olsun.

Ben gri sevmem.